Ο Ισαάκ και ο Σολωμού μες τις καρδιές μας ζούνε...

16 χρόνια μετά από την θυσία του Τάσου Ισαάκ και του Σολάκι Σολωμού, ακόμα περιμένουμε για κάποια διακαίωση για τα παλλικάρια μας. Ακόμα οι γονείς τους περιμένουν να γυρίσουν στα σπίτια τους, μα ακόμη να εμφανιστούν. Ο Ισαάκ και ο Σολωμού έγιναν αθάνατοι βρήκαν το σπίτι τους στο πεδίο της μάχης, στις διαδηλώσεις των τόσων εποχών για λευτεριά και διακαίωση. Είναι καθημερινά στον αγώνα που δίνουμε! Γιατί επέλεξαν τον σωστό το δρόμο, στο δρόμο που πρέπει να τραβά κάθε Έλληνας!

Στις 2 αυγούστου ξεκινά πορεία από το Βερολίνο με προορισμό την Κερύνεια! Η πορεία ξεκινά με περίπου 250 μοτοσυκλετιστές. Στις 11 αυγούστου η πορεία έφτασε στην Δερύνεια όπου και θα περνούσαν στην κατεχόμενη γη μας για να παν στην Κερύνεια. Αυτή η φράση <<να περάσουν στην κατεχόμενη γη μας>> φόβιζε τους πάντες, καθώς η τουρκία δεν θα άφηνε τόσο απλά να περάσουν. Ο πρόεδρος της δημοκρατίας κάλεσε τον επικεφαλή τον μοτοσυκλετιστόν για να τον πείσει να ακυρωθεί η πορεία. Τελικά ακυρώθικε η πορεία. Ο κόσμος δεν το ήθελε αυτό. Αμέσως υπήρξε η αντίδραση και οι μοτοσυκλέτες πήραν τον δρόμο για την Δερύνεια. Απέναντι τους περίμεναν γκρίζοι λύκοι. Δεν δήλιασαν έδωσαν την δική τους μάχη με τα χέρια και της πέτρες. Ο Τάσος Ισαάκ καθώς προσπαθούσε να βοηθίσει ένα συναγωστή του που πιάστηκε στα συρματομπλέγματα έπεσε στα χέρια των τούρκων. Ακολούθως πέθανε με τον πιο απάνθρωπο τρόπο. Τον σκότωσαν χτυπόντας τον σε όλο του το σώμα με σίδερα και ξίλα. Το νεαρό παλλικάρι πότισε με το αίμα του την γη που διξά για λευτεριά. Η κηδεία του τελέστικε στις 14 αυγούστου.

Μετά από την κηδεία του Τάσου Ισαάκ όλοι γνώριζαν όλοι ότι θα ακουλουθούσε πορεία προς τον τόπο τον δολοφόνησαν. Υπήρξε κατάθεση στεφάνων. Μα εκεί πίσω μαζί με όλους τους διαδηλωτές κάποιου έβραζε για τα καλά το αίμα του. Ήταν ο ξάδερφος του Τάσου, ο Σολάκις Σολωμού. Ήταν αποφασισμένος γι’ αυτό που έκανε και ήξερε τι έκανε. Άναξε ένα τσιγάρο και αμέσως βρέθηκε στον ιστό. Τίποτα δεν τον σταμάτησε παρά μόνο εκείνες η σφαίρες... στο λαιμό, στο στόμα και στο σχομάχι. Δεν φοβήθικε τους οπλισμένους τουρκαλάδες, δεν τρόμαξε με την βαρβαρότητα που σκότωσαν τον ξαδελφό του. Ήταν εκεί με ψυχή Έλληνα. Διάλεξε και αυτός τον σωστό δρόμο, πήγε και αυτός μαζί με τον Τάσο να στην αθανασία. Πότισαν με το αίμα του το δέντρο της λευτεριάς.

Ήταν τρελός κι αυτοί χαράμισαν μια σφαίρα,

γιατί οι δειλοί πάντα τους άοπλους χτυπούν.

Μα, αυτός αθάνατος γυρίζει στον αγέρα

κι αυτοί οι αθάνατοι δεν φεύγουν, πάντα ζουν!.. 

Πέρασαν τόσα χρόνια... αρκετά κουραστήκαμε να γράφουμε και να μετρούμε πόσα χρονιά μετρούν. Ζητούμε διακαίωση και απελευθέρωση. Σχεδόν 40 χρόνια και σχεδόν 20 χρόνια είναι καιρός για θυσίες. Όχι από την δουλειά ή από το σχολείο μας για να βγούμε στο δρόμο αλλά θυσίες με αίμαι. Μόνο τότε θα γίνει κάτι. Μόνο τότε θα ταραχτούν τα νερά όπως τότε. Πρέπει να πιστέψουμε στους εαυτούς μας, να πατίσουμε γερά στην γη μας και να σηκωθούμε, να αντικρίσουμε το Πενταδάκτυλο που μας περιμένει. Ας μην τον κάνουμε να περιμένει άλλο! Ας διακαιώσουμε εμείς τον Τάσο και τον Σολάκι μέσα από δυναμικές πορείες και με το να πάρουν πίσω την γη μας. Ας ολοκληρώσουμε εμείς την πορεία που δεν έφτασε ποτέ στον προορισμό της.

Λογαριάσατε λάθος με το νου σας εμπόροι

δε μτριέται πατρίδα λευτεριά με τον πήχη

κι αν μικρός είναι ο τόπος και το θέλει και μπορεί

τον ασήκωτο βράχο να τον φάει με το νύχι

Τούτη η δίψα δε σβήνει τούτη η μάχη δε παύει

χίλια χρόνια αν περάσουν δεν πεθαίνουμε σκλάβοι!.. 

Ακόμη μια φορά θα τους φέρουμε στην μνήμη μας. Μα δεν αρκεί αυτό! Αγώνας αδέλφια αγώνας χρειάζεται! ψιλά τα λάβαρα του αγώνα.