«Αν λαχταράς τη λευτεριά σε ξένους μην ελπίζεις. Μόνος σου παρ ̓ την αν μπορείς αλλιώς δεν την αξίζεις»

ΟΧΙ ΑΛΛΕΣ ΘΥΣΙΕΣ ΣΤΟ ΒΩΜΟ ΤΟΥ «ΡΕΑΛΙΣΜΟΥ»



Το κύριο επιχείρημα των πολιτικάντηδων και των φερέφωνων τους για την προώθηση αντιεθνικών λύσεων στο Κυπριακό, και κατ΄ επέκταση του ξεπουλήματος της Πατρίδας μας, είναι η δικαιολογία του «εφικτού και του ανέφικτου». Έχουμε θυσιάσει τους αγώνες των προγόνων μας και τις ιερές παρακαταθήκες που μας άφησαν, και έχουμε κολλήσει στο να βλέπουμε τους αριθμούς, να γινόμαστε απαισιόδοξοι, και στο τέλος, στην προσπάθειά μας να κάνουμε ό,τι καλύτερο μπορούμε για αυτό τον τόπο, να τον ζημιώνουμε και να του δημιουργούμε περισσότερα προβλήματα. Όποιος μιλήσει σήμερα για την (απαγορευμένη πλέων λέξη) ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ, χαρακτηρίζεται με τα γνωστά κοσμικά επίθετα που ακούμε εδώ και χρόνια σαν “ονειροπόλος”, “πολεμοχαρής” και πολλές φορές “ακραίος”. Ενώ όποιος μιλήσει για λύσεις όπως είναι η Ομοσπονδία, για το ξεπούλημα και τον αφελληνισμό της Κύπρου μας, είναι “ενημερωμένος”, “ειρηνιστής” και “οραματιστής”.

Και έχω να θέσω το εξής ερώτημα: Οι αγωνιστές της Ε.Ο.Κ.Α ήταν πολεμοχαρής; Όσοι πολέμησαν τους Τούρκους το 1974 ήταν ονειροπόλοι; Για φανταστείτε όταν η φασιστική Ιταλία του Μουσολίνι ζητούσε από την Ελλάδα να παραδωθεί, οι Έλληνες να ήταν “ρεαλιστές”... Να έβλεπαν δηλαδή πως οι ελπίδες τους να νικήσουν την πολεμική μηχανή των Ιταλών ήταν μηδαμινές, και να παραδίνονταν αμαχητί. Φανταστείτε να τα έλεγαν αυτά οι Έλληνες το 1821... Όμως όχι! Οι Έλληνες δεν λογαριάζουν, μήτε αριθμούς, μήτε πιθανότητες... Όταν πολεμάς και το δίκιο είναι με το μέρος σου, η ψυχή νικά το σίδερο, το θάρρος νικά τη φωτιά, πολεμάς για την πατρίδα σου, για την λευτεριά και Ο Θεός βοηθός.

Όσο για την κλασσική ατάκα που ακούμε όταν αναφερόμαστε στην Απελευθέρωση «μα καλά ρε, εν να κάμουμεν πόλεμο;», απαντούμε: Η απελευθέρωση δεν είναι εφικτή μόνο με πόλεμο. Όταν κάνουμε σωστούς πολιτικούς χειρισμούς και διεκδικήσεις, όταν οι πολιτικοί μας σταματήσουν να ξεπουλούν τα πάντα, τότε ΝΑΙ, η απελευθέρωση είναι και εφικτή και ρεαλιστική.

Εμείς, δεν θέλουμε τίποτα λιγότερο από το να ζήσουμε σε μια πραγματικά ελεύθερη χώρα, χωρίς κατοχικούς στρατούς και ξένες παρεμβάσεις, μια χώρα όπου θα καθοδηγείται από την ένδοξη Ιστορία της, η οποία την θέλει απελευθερωμένη, και ενωμένη με την Μάνα της.

Ας το πούμε λοιπόν επιτέλους. Η απελευθέρωση ΔΕΝ είναι αντιρεαλιστική. Αντίθετα, είναι ό,τι πιο ρεαλιστικό μπορεί να ζητήσει, και ό,τι πιο ωραίο για το οποίο μπορεί να αγωνιστεί, ο κάθε Κύπριος ο οποίος αρνείται να συμβιβάζεται και να διαπραγματεύεται για τα αυτονόητα. Φαντάζει, άλλωστε, «ρεαλιστική» η ομοσπονδία που εδώ και χρόνια περιστρέφονται γύρω από αυτήν οι πολιτικοί μας με κανένα αποτέλεσμα; Τα συμπεράσματα δικά σας...

Η Πόλις εάλω!



Και τότε ένα παράπονο σε παίρνει, και στα καντούνια μέσα σε γυρνά, η Πόλη μια παλιά αγαπημένη, που συναντάς σε ξένη αγκαλιά... 


559 χρόνια πέρασαν από την άλωσης της Κωνσταντινούπολης από τους Οθωμανούς στις 29 Μαϊου του 1453. Ωστόσο, όσα χρόνια και αν περάσουν, ο κάθε Έλληνας, ο κάθε Ορθόδοξος Χριστιανός, ελπίζει και το ξέρει μέσα του πως ..πάλι με χρόνια με καιρούς, πάλι δικά μας θά΄ναι... και έτσι οι καμπάνες της Αγιάς Σοφιάς θα αντηχήσουν και πάλι χαρμόσυνα..



“Σημαίνει ο Θεός, σημαίνει η γης, σημαίνουν τα επουράνια,
σημαίνει και η Αγιά Σοφιά, το Μέγα Μοναστήρι
με τετρακόσια σήμαντρα κι εξηνταδυό καμπάνες,
κάθε καμπάνα και παπάς, κάθε παπάς και διάκος.

Ψάλλει ζερβά ο βασιλιάς, δεξιά ο Πατριάρχης
κι απ' την πολλή την ψαλμουδιά, εσειόνταν οι κολώνες.
Να μπούνε στο χερουβικό και να 'βγη ο βασιλέας,
φωνή τους ήρθε εξ' ουρανού κι απ' Αρχαγγέλου στόμα.

Πάψετε το χερουβικό κι ας χαμηλώσουν τ' άγια,
παπάδες πάρτε τα ιερά και 'σεις κεριά σβηστείτε,
γιατί είναι θέλημα Θεού η Πόλη να τουρκέψη.

Μον' στείλτε λόγο στη Φραγκιά, να 'ρθουνε τρία καράβια
το 'να να πάρει το σταυρό και τ' άλλο το βαγγέλιο,
το τρίτο το καλύτερο την ΄Αγια Τράπεζά μας
μη μας την πάρουν τα σκυλιά, μη μας την μαγαρίσουν.

Η Δέσποινα ταράχθηκε κι εδάκρυσαν οι εικόνες
"Σώπασε κυρά Δέσποινα και μη πολυδακρύζεις
πάλι με χρόνους, με καιρούς, πάλι δικά μας θα 'ναι”.

Απελευθέρωση η μόνη λύση!



Και τότε ναι!

Θα έρθει η μέρα που θα πάμε σπίτι μας, στη γη που μας γέννησε, στο χώμα, στα βουνά που μας ανήκουν. Θα δούμε ξανά Το Θεό να μας βοηθά να ελευθερώσουμε την Κύπρο μας. Να την πάρουμε πίσω, να την κάνουμε πάλι δικιά μας. Γιατί πολύ απλά μας ανήκει… είναι τα σπίτια μας, οι γειτονιές μας, είναι η ιστορία μας.

Η Κύπρος το νοτιοανατολικότερο σημείο της μάνας Ελλάδας. Της μάνας που μας γέννησε! Της μάνας που μας δίνει ελπίδα να ζούμε και πως κάποτε θα ζωντανέψουν στιγμές όπως το 1950 και τα Οκτωβριανά. Όταν θα ξυπνήσουμε και θα πάρουμε τα λάβαρα μας για την Κερύνεια και την Μόρφου, το Βαρώσι και την Αμμόχωστο, όταν θα οδηγούμε τα αυτοκίνητα μας προς την κατεχόμενη γη μας και όχι προς τις καφετέριες και τους χώρους διασκέδασης. Πολύ απλά όμως για να το πετύχουμε αυτό πρέπει πάνω απ’ όλα να βάλουμε Το Χριστό μέσα μας, να ζωντανέψουν στη ψυχή μας ιδέες και αξίες. Να καλλιεργήσουμε αισθήματα αγωνιστικότητας και δικαίωσης. Η Κύπρος μας ανήκει, είναι όλη δικιά μας. Πρέπει όμως να αγωνιστούμε, για να την πάρουμε πίσω. Δεν μπορούμε να περιμένουμε μέσα από συμβιβασμούς και «συμφωνίες» να δούμε άσπρη μέρα.

Η Κύπρος θα ελευθερωθεί είναι θέλημα Κυρίου. Πίστη στο Θεό, αγώνας μέχρι ΤΕΛΟΥΣ! Οι απόγονοί μας αξίζουν να ζήσουν σε μια Κύπρο Ελεύθερη, για πάντα Ελληνική. Δεν είναι κάτι το δύσκολο. Όλοι λεν πως είναι, αλλά κανείς δεν έψαξε την λύση που λέγεται ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ! Και αφού την πετύχουμε ακολουθεί η ΑΥΤΟΔΙΑΘΕΣΗ του λαού μας δηλαδή να αποφασίζει αυτός για την τύχη του και όχι άλλοι. Αν γίνει αυτό πιστεύω πως η ΈΝΩΣΗ με την μητέρα Ελλάδα δεν θα αργήσει. Όσο ζούμε και όσο μαχόμαστε δεν θα πάψουν να ζουν αυτά τα ιδανικά. Γιατί πολύ απλά είναι ιδέες και αξίες που μένουν ανέγκιττες στο χρόνο και αθάνατες. Είμαστε νέοι και τα χρόνια είναι μπροστά μας. Πρέπει να βάλουμε στο μυαλό μας εκείνο που έλεγαν οι πρόγονοι μας: «Υπέρ Άνω όλων η Πατρίς». Να ξανακουστεί εκείνο το «Ή ταν ή Επί Τας». Να ζωντανέψουν μνήμες άλλων εποχών, να ζωντανέψουν φωνές ηρώων που πέθαιναν με την λέξη Ελλάδα στα χείλη, που θυσίαζαν την ζωή τους για την Πατρίδα και το Έθνος. Αυτά είναι πρότυπα! Άνθρωποι που έβαλαν τον εαυτό τους κάτω από αξίες και ιδανικά, Άνθρωποι με πραγματική ανθρωπιά και ψυχική δύναμη. Που δεν τους σταματούσε τίποτα παρά μόνο ο θάνατος. Το σχοινί που τους έκοβε τον Εθνικό ύμνο στην μέση, την σφαίρα που τους σταματούσε το μυαλό που όλο την Ελλάδα σκεφτόταν. Μόνο έτσι μπορούν να μας σταματήσουν, τότε ναι! Θα είμαστε περήφανοι για Πατρίδα και το Έθνος μας, για την γενιά μας! Θα μάθουν οι απόγονοι μας πώς να αγωνίζονται και πώς να πεθαίνουν. Θα μάθουν να είναι μαχητές!



ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ – ΑΥΤΟΔΙΑΘΕΣΗ – ΕΝΩΣΙΣ!