Η σημασία των πραγματικών Χριστουγέννων

Όπως όλοι γνωρίζουμε βρισκόμαστε λίγες μέρες πρίν τα Χριστούγεννα. Οι δρόμοι στολισμένοι με εξωπραγματικά θα έλεγε κανείς στολίδια. Στα σπίτια θα δούμε στολισμένα δέντρα και από όλα αυτά που προέλευση τους είναι η βιομηχανίες της Αμερικής. Δυστυχώς δεν μπορούμε να βρούμε την σημασία της λέξης Χριστούγεννα.

Πολλοί είναι αυτοί που εύχονται να έρθουν τα Χριστούγεννα και με το δίκιο τους. Όμως εύχονται αυτά τα Χριστούγεννα να τα περάσουν όμορφα στους χώρους διασκέδασης με φίλους και ποτά. Η πραγματική σημασία των Χριστουγέννων βρίσκεται μέσα μας. Βρίσκεται όταν θα πάμε εκκλησία και θα νιώσουμε μέσα από τους ύμνους που θα ακούσουμε Τον Χριστό να γεννιέται μέσα μας. Πραγματικά δεκάδες φορές άκουσα τα λόγια τραγουδιών που συνηθίζουν να ακούν κυρίως οι νέοι και απορώ αυτά τα τραγούδια τη σχέση έχουν με την γέννηση του Χριστού. Όλο αυτό το κλίμα σου δημιουργεί μια ευχάριστη, μια όμορφη διάθεση αλλά στην πραγματικότητα ψεύτικη. Νιώθουμε «γεμάτοι», μα αν το σκεφτούμε η ψυχή μας είναι άδεια. Είναι άδεια από αγάπη, άδεια από υπομονή και κατανόηση για τον συνάνθρωπο μας. Μας κέρδισαν οι εικονικές ομορφιές...

Θα δούμε πολλούς να στολίζουν υπερβολικά τα σπίτια τους λες και τα λαμπάκια κάνουν την διαφορά. Θα δούμε πολλά Χριστουγεννιάτικα δέντρα μα λίγα καραβάκια να είναι στολισμένα που έτσι είναι και η παράδοση μας. Πολλοί θα τρέξουν να πάρουν δώρα πιστεύωντας πως στο τραπέζι των Χριστουγέννων αυτό μετρά. Δεν μετρά αυτό, μετρά αυτή η αγάπη που θα δείξουμε ο ένας στον άλλο. Εκείνη η «σύναξη» των Χριστιανών για να γιορτάσουν την γέννηση Του Χριστού. Εκείνα τα κάλαντα που πραγματικά σε κάνουν να έχεις μια ευχάριστη διάθεση, σε βοηθούν να καταλάβεις το πραγματικό νόημα των Χριστουγέννων.

Τα Χριστούγεννα τα εκμεταλλεύτηκαν πολλές βιομηχανίες. Ο μπάρπας με την γεννιάδα και την κόκκινη, μπλε, πράσινη (ανάλογα με την διαφήμιση) στολή ο δήθεν «Άγιος Βασίλης». Έθιμα που εμείς ποτέ δεν είχαμε και τώρα τα αποκτήσαμε. Οφείλουμε να ψάξουμε και να βρούμε τις ρίζες μας. Οφείλουμε να βρούμε το πραγματικό νόημα των Χριστουγέννων.

Α.Ν.Ε.Κ

Άλκιμος Νεολαία Ελλήνων Κύπρου

Πακέτο σωτηρίας ή πακέτο καστροφής;;

Πριν από λίγο καιρό έφτασε στο νησί μας η λεγόμενη τρόικα. Μια τρόικα που δεν την ενδιαφέρει πόσο θα πιεστεί, πόσο θα πονέσει και κατά πόσο θα επιζήσει ένας λαός αρκεί οι οικονομικοί δείκτες να δείχνουν ψηλά. Η τρόικα ήρθε και σίγουρα δεν ήρθε από μόνη της. Όπως πάντα την ζημιά τους την έκαναν πάλι οι κυβερνώντες.

Η τρόικα ήρθε χάρη στο Δ. Xριστόφια και τους χειρισμούς της κυβέρνησής του, και ας προσπαθούν να το κρύψουν με την πλούσια προπαγάνδα τους. Μας πουλούν παραμύθια πως δεν θα περάσουν τα μέτρα τους και πως αν συμβεί αυτό θα ξεσηκώσουν το λαό. Ποιό λαό θα ξεσηκώσεις;; Το λαό που του έκανες τόσα και τον βρήκες έξω από την πόρτα σου;; Ή μήπως θα ξεσηκώσεις το δήθεν «λαό» του κόμματος με το ένα σου μήνυμα;; Μην καταντάτε γελίοι γιατί ο λαός σας βαρέθηκε. Εμάς μην μας πουλάτε παραμύθια. Είμαστε άνθρωποι που αποκτήσαμε κριτική σκέψη, δεν είμαστε πρόβατα πια... Ξυπνήσαμε!

Θα δούμε την τρόικα σε συνεχείς συνέδριάσεις με τους κυβερνώντες. Μια τρόικα που ξέρεις πως θα ξεσκήσει το λαό σου. Καθημερινά βλέπουμε τα ποσοστά ανεργίας να ανεβαίνουν, το κόσμο όλο και περισσότερο να πιέζεται, μαθητές στα σχολεία μας που να μην έχουν να φάνε. Αν τώρα ψευτό-στεκόμαστε, η τρόικα θα φροντίσει να μας γονατίσει με περικοπές σε μισθούς και συντάξεις. Αλλά δεν αρκεί μόνο αυτό. Βαριές φορολογίες που δεν αρκεί ένας κανονικός μισθός.

Βλέπουμε καθημερινά την Ελλάδα μας να την καταστρέφουν σταδιακά, αλλά και αυτοί που την κυβερνούν να την δολοφονούν με το χειρότερο όπλο, αυτό της προδοσίας και της μισαλλοδοξίας. Οι πολιτικοί που κόβουν μισθούς από παντού αλλά οι μισθοί τους ψηλά. Τα λεφτά για να σωθεί το κόμμα παραμένουν τα ίδια. Τα συμφέροντα για το εγώ μας δεν σταματούν. Πως τότε να περιμένουμε μια Ελλάδα να σταθεί στα πόδια της; Να βγεί από την κρίση;

Έτσι και στην Κύπρο μας. Τα ίδια ακριβώς συμβαίνουν απλός είμαστε λίγους μήνες πίσω από την Ελλάδα. Οφείλουμε να κάνουμε αυτό που ξέρουμε, αυτό που κάνουμε τόσα και τόσα χρόνια. Να αντιστεκόμαστε, να αντέχουμε και να βγαίνουμε νικητές.

Αυτή τη φορά μην τους αφήσεις να κάνουν το δικό τους. Κάνε εσύ αυτό που νιώθεις. ΔΡΑΣΕ! Γιατί αυτοί υπογράφουν χαρτιά που εσύ θα δεχθείς τις συνέπειες. Ξύπνα λοιπόν. Σήκωσε το κεφάλι σου ψηλά και διεκδίκα αυτό που σου αρμόζει.

«Στης Ελλάδας το κόρφο ως πότε θα φωλιάζουν ηγέτες προδότες;»

Άλκιμος Νεολαία Ελλήνων Κύπρου

Α.Ν.Ε.Κ

Πρόσφατη δράση στα σχολεία μας!

Δυναμικά προσπαθήσαμε να ξεκινήσουμε την φετινή σχολική μας δράση, αν και δεν είχαμε άλλη επίλογή. Η φετινή σχολική χρονιά μας βρίσκει αισιόδοξους καθώς οι νέοι σιγά σιγά νιώθουν την ανάγκη για να αγωνιστούν. Οι καταστάσεις τους έχουν φέρει στα όρια τους. Πολλοί είναι αυτοί που ακολούθησαν τον δύσκολο δρόμο μας. Το δρόμο που χρειάζονται θυσίες και πράξεις για να επιτευθεί ο στόχος μας. Ο μακρόχρονος στόχος μας για αφύπνηση της νεολαίας αλλά και για τον πόθο μας για Λευτεριά και Ένωση.

Εμείς σαν νέοι οφείλουμε να ακολουθήσουμε τον δρόμο που χάραξε ο Ευαγόρας και ο Πετράκης! Οφείλουμε να αγωνιστούμε για αυτό το χώμα που πατούμε, γι'αυτή την πατρίδα οφείλουμε να θυσιαστούμε για να καταφέρουμε να την δούμε ξανά ελεύθερη. Το οφείλουμε πρώτα στους προγόνους και στους εαυτούς μας αλλά και στους επόμενους που θα έρθουν. Ο αγώνας συνεχίζεται μέχρι το τέλος...

Θα ακολουθήσει περετέρο υλικό...

ΔΡΑΣΗ Α.Ν.Ε.Κ

Άλκιμος Νεολαία Ελλήνων Κύπρου

Α.Ν.Ε.Κ

1η Οκτωβρίου 1960

Η «κολοβή» ανεξαρτησία

1η Οκτωβρίου όπως όλοι γνωρίζουμε καθιερώθηκε ο εορτασμός της «ανεξαρτησίας» της Κυπριακής Δημοκρατίας. Οι συμφωνίες Ζυρίχης-Λονδίνου υπογράφτηκαν στις 16 Αυγούστου του 1960 από τον Μακάριο και βάσει αυτών, μπήκαν τρεις εγγυήτριες δυνάμεις: η Τουρκία, η Ελλάδα και η Αγγλία. Η τελευταία μάλιστα διατηρεί μέχρι και σήμερα δύο βάσεις στην Κύπρο(!). Επί της ουσίας, σε καμιά περίπτωση δεν είμαστε ανεξάρτητοι. Όταν έχεις ένα κράτος με εγγυήτριες δυνάμεις που σε ελέγχουν και σε καθοδηγούν πώς μπορείς να λέγεσαι ανεξάρτητος και μάλιστα να το γιορτάζεις κιόλας;

Πολλές φορές ακούμε ότι ο αγώνας της ΕΟΚΑ έγινε με σκοπό την ανεξαρτησία. Όμως, οι ήρωες της ελληνικής Κύπρου μας δεν πέθαναν για καμιά ξενόφερτη ανεξαρτησία, παρά μόνο θυσιάζονταν για τη γαλανόλευκη σημαία. Εκείνο το απέραντο γαλάζιο και άσπρο που κοσμούν το ιερότερο σύμβολο των Ελλήνων ανά τον κόσμο. Θυσιάζονταν για την μάνα τους την Ελλάδα, την μάνα που όταν θα πετύχαιναν τον στόχο τους θα τους αγκάλιαζε και θα τους φύλαγε για πάντα στην αγκαλιά της. Δυστυχώς, όμως στο δρόμο βρέθηκαν άνθρωποι που δεν σεβάστηκαν τις θυσίες ενός λαού. Άλλοτε άνθρωποι με φιλοδοξίες και άλλοτε ψευτοηγέτες που το μόνο που ήθελαν ήταν να μείνει το όνομά τους στη ιστορία με τον χαρακτηρισμό ως «σωτήρες». Υπέγραψαν μια συμφωνία που βύθισε τον αγώνα και τους σκοπούς της ΕΟΚΑ, που αναγνώρισε τους μουσουλμάνους της Κύπρου ως ισότιμη κοινότητα με τους Έλληνες και που πρόσφεραν στον ελληνικό λαό μας μια «κολοβή» ανεξαρτησία.

Παρόλα αυτά, ακόμη υπάρχουν νέοι που ελπίζουν στην Ένωση! Γιατί η Ένωση είναι ιδέα και οι ιδέες δεν πεθαίνουν. Ήρθε η σειρά μας, να κάνουμε το δικό μας αγώνα ενάντια στην κομματοκρατία και ακολούθως, ενάντια στον εχθρό που ίσως να είναι στην μοίρα μας να τον πολεμούμε, είτε βρίσκεται «εντός» είτε «εκτός». Πρέπει τώρα να αγωνιστούμε, να δώσουμε ό,τι έχουμε και δεν έχουμε πριν υπογράψουν νέα σχέδια που θα προβλέπουν την ολική καταστροφή του νησιού μας. Ευχόμαστε αυτή την φορά να ρωτήσουν το λαό τι θέλει να επιλέξει. Γιατί όσες φορές τον ρωτήσανε αυτός απάντησε «Ένωση» και σήμερα ορίζουν για λύση του κυπριακού μια διάλυση (Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία) για την οποία δεν ρωτηθήκαμε ποτέ...

«Η ένωση θα είναι η πραγματική μαγεία. 

Και οι αυθεντικοί ενωτικοί, θα είναι πάντα ηθικά ωραίοι,σαν μύθος...»

Α.Ν.Ε.Κ

Άλκιμος Νεολαία Ελληνων Κύπρου

Καλή χρονιά!

H νέα σχολική χρονιά έχει ήδη αρχίσει. Οι μαθητές μπήκαν στις τάξεις τους και άρχισαν κανονικά τα μαθήματά τους. Είμαστε όλοι έτοιμοι να αντιμετωπίσουμε κάθε πρόκληση που αφορά τις μαθητικές μας υποχρεώσεις. Αλλά όχι όλοι έτοιμοι για να αντιμετωπίσουμε την καθημερινή πρό(σ)κληση του τόπου μας για αγώνα. Για να σταματήσουμε να δεχόμαστε και να συνηθίζουμε, σταδιακά, την σημαία του ψευδοκράτους στον όμορφο Πενταδάκτυλο.

Πέραν των όσων θετικών υπάρχουν στις αρχές κάθε σχολικής χρονιάς, είναι θλιβερό να βλέπει κανείς μαθητές να μην κάνουν λόγο –έστω και μια φορά- στις κουβέντες τους για την πατρίδα. Έχει καταντήσει πρωτάκουστο έως και απίθανο να ακούσεις να βγαίνει από το στόμα των περισσοτέρων εκείνο το: «ρε φίλε τριάντα-οκτώ χρόνια συμπληρώνονται φέτος, πρέπει να κάνουμε τίποτα και εμείς να βοηθήσουμε τον τόπο μας». Δυστυχώς, ελάχιστοι είναι αυτοί που συζητούν κάτι τέτοιο. Δεν λέω πως μόνο αυτές πρέπει να είναι οι κουβέντες των μαθητών, αλλά είμαστε νέοι. Κι αν όχι εμείς, ποιοι; Κι αν όχι τώρα, πότε; Είμαστε στην ηλικία του Παλληκαρίδη. Τόσο κοντά σε αυτήν, αλλά τόσο μακριά στο μυαλό και στη ψυχή.

Φέτος είναι πολύ δύσκολη χρονιά και οφείλουμε να σηκωθούμε από τους καναπέδες μας και να αναστήσουμε τη ψυχή μας. Να τους φωνάξουμε πως η Κύπρος, αυτή η μικρή κουκκίδα στο χάρτη, δεν πωλείται. Οι φιλοδοξίες του εκάστοτε καρεκλοκεύνταρου πολιτικού δεν μπορουν να κρατούν πίσω έναν ολόκληρο λαό.

Είναι καιρός να αφυπνίσουμε το διπλανό μας, το φίλο μας, το συμμαθητή μας. Να του δώσουμε να καταλάβει τι θα πει ψυχή και θέληση ελληνική. Να του προτείνουμε να βοηθήσει τον αγώνα μας, να τον κάνουμε να συνειδητοποιήσει το πραγματικό πρόσωπο της ολέθριας ομοσπονδίας. Γνωρίζουμε πως «για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολλή». Αλλά, αδέρφια, όταν θέλουμε μπορούμε! Αυτό μας αποδεικνύει καθημερινά η τρισένδοξη ιστορία μας!

Καλή σχολική χρονιά – καλό αγώνα!

Α.Ν.Ε.Κ

Άλκιμος Νεολαία Ελλήνων Κύπρου

14 Αυγούστου 1974: Αττίλας 2

38 χρόνια μετράμε φέτος από την β’ εισβολή του Αττίλα στην Κύπρο. Μετά την 20ή Ιουλίου που ήταν η α’ φάση της εισβολής, οι Τούρκοι στις 14 Αυγούστου επιχείρησαν να καταλάβουν την Αμμόχωστο, την Καρπασία και το μεγαλύτερο μέρος της Μόρφου και της Μεσαριάς, δυστυχώς με επιτυχία. Τα κατέλαβαν μέσα στο ελάχιστο χρονικό διάστημα των δυο ημερών. Φυσικά όχι γιατί δεν υπήρχαν τα μέσα για αντίσταση, αλλά γιατί κάποιοι υποκλίθηκαν και συμφώνησαν με την Τουρκία για την παράδοση της Κύπρου στα χέρια του εχθρού. Οι προδοτικές διαταγές έκαναν την Τουρκία να εφαρμόσει τα σχέδιά της όπως ακριβώς ήθελε η ίδια.

Οι απώλειες πολλές. Σκοτώθηκαν 2.000 Έλληνες της Κύπρου, 1.600 αγνοούμενοι και 200.000 πρόσφυγες έπρεπε να αναζητήσουν νέα γη και χώματα για να τους σκεπάσουν. Μεγάλοι αριθμοί για την μικρή μας Κύπρο…

Η βάρβαρη εισβολή δεν μένει μόνο στα λόγια... Θα δούμε ανθρώπους να μην είναι καλά στα λογικά τους γιατί τους σκότωσαν την μάνα τους μπροστά στα μάτια τους. Θα δούμε ανθρώπους να έχουν απελπιστεί, άλλους να σκύβουν το κεφάλι, άλλους να ξεχνούν και να διαφεύγουν στις εύκολες λύσεις. Επίσης, θα δούμε ανθρώπους που έχουν κουραστεί από τις πιέσεις των πολιτικάντηδων όμως δεν παύουν να τους προσκυνούν.

Ο κόσμος στην Κύπρο δεν σκέφτεται σωστά, ούτε και όπως θα έπρεπε. Απουσιάζει τόσο από το μυαλό της προηγούμενης γενιάς όσο και της νεολαίας η λέξη ευθύνη, η λέξη λογική, η λέξη ελευθερία. Πως γίνεται να προτείνουν Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία παρά απελευθέρωση και εσύ να το δέχεσαι; Πώς δέχεσαι να σε εκβιάζουν με ψευδοδιλλήματα «ομοσπονδία ή διχοτόμηση» και να μην σε νοιάζει που αυτό, ουσιαστικά, σημαίνει «διχοτόμηση ή διχοτόμηση»; Οι «εύκολες» και «εφικτές» λύσεις δεν είχαν ποτέ αίσιο τέλος για την Κύπρο μας…

Εμείς ζητούμε απελευθέρωση και δικαιοσύνη. Τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο. Ακολουθούμε πιστά την παρακαταθήκη που μας άφησε ο Ισαάκ και ο Σολωμού, ο Μάτσης, ο Αυξεντίου και ο Παλληκαρίδης. Δεν μπορούμε και δεν αρμόζει σε Έλληνες να ζητιανεύουμε για τη λευτεριά μας. Θα αγωνιστούμε με κάθε τρόπο και ας χάσουμε! Τουλάχιστον όλοι θα ξέρουν πως την μάχη την δώσαμε και το χρέος μας το πράξαμε.

Μιλάμε σε εσένα γνήσιε Έλληνα που δεν έχεις ξεχάσει τι θα πει κατοχή και σε καλούμε να αγωνιστείς με τη φωνή όλων αυτών που δεν ξέχασαν. Οφείλουμε να ρίξουμε λίγο φως στα μάτια αυτών που δεν βλέπουν και δεν καταλαβαίνουν. Η Κύπρος δεν πρέπει να ξεπουληθεί… Οι συμβιβασμοί δεν είναι λύση. Η λύση είναι να διεκδικήσουμε αυτά που μας ανήκουν. Δεν θέλουμε χρήματα, όμως, θέλουμε τα σπίτια μας, τα χώματά μας, τη γης μας. Ο Αττίλας 3 έρχεται και είναι η ομοσπονδία! Ας του πούμε ΟΧΙ αν δεν θέλουμε να λέμε στα παιδιά μας πως «κάποτε υπήρχε η Κύπρος, ένα μικρό νησί που βιάστηκε και μαρτύρησε και εδώ και χρόνια έχει τουρκέψει γιατί το προδώσαμε»…

Α.Ν.Ε.Κ

Άλκιμος Νεολαία Ελλήνων Κύπρου

Ο Ισαάκ και ο Σολωμού μες τις καρδιές μας ζούνε...

16 χρόνια μετά από την θυσία του Τάσου Ισαάκ και του Σολάκι Σολωμού, ακόμα περιμένουμε για κάποια διακαίωση για τα παλλικάρια μας. Ακόμα οι γονείς τους περιμένουν να γυρίσουν στα σπίτια τους, μα ακόμη να εμφανιστούν. Ο Ισαάκ και ο Σολωμού έγιναν αθάνατοι βρήκαν το σπίτι τους στο πεδίο της μάχης, στις διαδηλώσεις των τόσων εποχών για λευτεριά και διακαίωση. Είναι καθημερινά στον αγώνα που δίνουμε! Γιατί επέλεξαν τον σωστό το δρόμο, στο δρόμο που πρέπει να τραβά κάθε Έλληνας!

Στις 2 αυγούστου ξεκινά πορεία από το Βερολίνο με προορισμό την Κερύνεια! Η πορεία ξεκινά με περίπου 250 μοτοσυκλετιστές. Στις 11 αυγούστου η πορεία έφτασε στην Δερύνεια όπου και θα περνούσαν στην κατεχόμενη γη μας για να παν στην Κερύνεια. Αυτή η φράση <<να περάσουν στην κατεχόμενη γη μας>> φόβιζε τους πάντες, καθώς η τουρκία δεν θα άφηνε τόσο απλά να περάσουν. Ο πρόεδρος της δημοκρατίας κάλεσε τον επικεφαλή τον μοτοσυκλετιστόν για να τον πείσει να ακυρωθεί η πορεία. Τελικά ακυρώθικε η πορεία. Ο κόσμος δεν το ήθελε αυτό. Αμέσως υπήρξε η αντίδραση και οι μοτοσυκλέτες πήραν τον δρόμο για την Δερύνεια. Απέναντι τους περίμεναν γκρίζοι λύκοι. Δεν δήλιασαν έδωσαν την δική τους μάχη με τα χέρια και της πέτρες. Ο Τάσος Ισαάκ καθώς προσπαθούσε να βοηθίσει ένα συναγωστή του που πιάστηκε στα συρματομπλέγματα έπεσε στα χέρια των τούρκων. Ακολούθως πέθανε με τον πιο απάνθρωπο τρόπο. Τον σκότωσαν χτυπόντας τον σε όλο του το σώμα με σίδερα και ξίλα. Το νεαρό παλλικάρι πότισε με το αίμα του την γη που διξά για λευτεριά. Η κηδεία του τελέστικε στις 14 αυγούστου.

Μετά από την κηδεία του Τάσου Ισαάκ όλοι γνώριζαν όλοι ότι θα ακουλουθούσε πορεία προς τον τόπο τον δολοφόνησαν. Υπήρξε κατάθεση στεφάνων. Μα εκεί πίσω μαζί με όλους τους διαδηλωτές κάποιου έβραζε για τα καλά το αίμα του. Ήταν ο ξάδερφος του Τάσου, ο Σολάκις Σολωμού. Ήταν αποφασισμένος γι’ αυτό που έκανε και ήξερε τι έκανε. Άναξε ένα τσιγάρο και αμέσως βρέθηκε στον ιστό. Τίποτα δεν τον σταμάτησε παρά μόνο εκείνες η σφαίρες... στο λαιμό, στο στόμα και στο σχομάχι. Δεν φοβήθικε τους οπλισμένους τουρκαλάδες, δεν τρόμαξε με την βαρβαρότητα που σκότωσαν τον ξαδελφό του. Ήταν εκεί με ψυχή Έλληνα. Διάλεξε και αυτός τον σωστό δρόμο, πήγε και αυτός μαζί με τον Τάσο να στην αθανασία. Πότισαν με το αίμα του το δέντρο της λευτεριάς.

Ήταν τρελός κι αυτοί χαράμισαν μια σφαίρα,

γιατί οι δειλοί πάντα τους άοπλους χτυπούν.

Μα, αυτός αθάνατος γυρίζει στον αγέρα

κι αυτοί οι αθάνατοι δεν φεύγουν, πάντα ζουν!.. 

Πέρασαν τόσα χρόνια... αρκετά κουραστήκαμε να γράφουμε και να μετρούμε πόσα χρονιά μετρούν. Ζητούμε διακαίωση και απελευθέρωση. Σχεδόν 40 χρόνια και σχεδόν 20 χρόνια είναι καιρός για θυσίες. Όχι από την δουλειά ή από το σχολείο μας για να βγούμε στο δρόμο αλλά θυσίες με αίμαι. Μόνο τότε θα γίνει κάτι. Μόνο τότε θα ταραχτούν τα νερά όπως τότε. Πρέπει να πιστέψουμε στους εαυτούς μας, να πατίσουμε γερά στην γη μας και να σηκωθούμε, να αντικρίσουμε το Πενταδάκτυλο που μας περιμένει. Ας μην τον κάνουμε να περιμένει άλλο! Ας διακαιώσουμε εμείς τον Τάσο και τον Σολάκι μέσα από δυναμικές πορείες και με το να πάρουν πίσω την γη μας. Ας ολοκληρώσουμε εμείς την πορεία που δεν έφτασε ποτέ στον προορισμό της.

Λογαριάσατε λάθος με το νου σας εμπόροι

δε μτριέται πατρίδα λευτεριά με τον πήχη

κι αν μικρός είναι ο τόπος και το θέλει και μπορεί

τον ασήκωτο βράχο να τον φάει με το νύχι

Τούτη η δίψα δε σβήνει τούτη η μάχη δε παύει

χίλια χρόνια αν περάσουν δεν πεθαίνουμε σκλάβοι!.. 

Ακόμη μια φορά θα τους φέρουμε στην μνήμη μας. Μα δεν αρκεί αυτό! Αγώνας αδέλφια αγώνας χρειάζεται! ψιλά τα λάβαρα του αγώνα.

Οι μαθητές πρωτοστάτες στους αγώνες της Ελευθερίας

 Για να μην πάω πολύ πίσω στο χρόνο, στρέφω απλά την μνήμη μου λίγα χρόνια πίσω όταν o αποικιοκρατικός σκοταδισμός στον τόπο μας επεδίωκε αφελληνισμό του λαού και προσπαθούσε να καλλιεργήσει την λεγομένη «κυπριακή» συνείδηση. Οι τύραννοι προσπάθησαν με διάφορους τρόπους και μέσα απ’ τα σχολεία να υλοποιήσουν τους στόχους τους, με τον περιορισμό του μαθήματος της ιστορίας, την απαγόρευση εθνικών συμβόλων, των εορτασμό εθνικών επαιτειών κ.τ.λ. Βλέπουμε όμως ότι όχι μόνο δεν κατάφεραν να πετύχουν τους άνομους σκοπούς τους, αλλά λίγα χρόνια μετά από αυτούς τους περιορισμούς ξέσπασε η κυπριακή επανάσταση με πρωτοστάτες τους νέους. Οι μαθητικές διαδηλώσεις (λαμπρό παράδειγμα η μάχη της Σεβερείου Βιβλιοθήκης που επί δύο μέρες συγκλόνιζε τον κόσμο), οι διάφορες ενέργειες των μαθητών μέσα από οργανώσεις(ΑΝΕ), όπως η ρίψη φυλλαδίων και προκηρύξεων, η παθητική αντίσταση αλλά και η συμμετοχή στο αντάρτικο μαρτυρούν την μαχητικότητα της ελληνικής νεότητας του τόπου. Για να δικαιολογήσουμε όμως το φιλελεύθερο φρόνημα των παιδιών πρέπει να ανατρέξουμε στους παράγοντες που ώθησαν τους νέους να λάβουν ενεργό δράση στους αγώνες του τόπου. Η ελληνική παιδεία της οποίας ήταν μέτοχοι, το πνεύμα επαγρύπνησης - ενδιαφέροντος που είχαν για την τύχη του νησιού, το *φιλότιμο των παιδιών και γενικότερα η πνευματική τους καλλιέργεια συνέβαλαν καταλυτικά στην επιτυχία των αγώνων τους, έστω κι αν το «ποθούμενον» δεν επήλθε για να τους δικαιώσει.

Αν ενδιατρίψουμε στην ιστορία μας, αν γνωρίσουμε - την άγνωστη στους πλείστους - παράδοσή μας, αν ασκήσουμε καλόβουλη και θετική κριτική στις παρελθούσες πράξεις και ενέργειες μας , αν είμαστε έντιμοι, ανιδιοτελείς και ειλικρινείς, τότε θα ανακαλύψουμε ότι ο τόπος γεννά ήρωες, γεννά μάρτυρες, γεννά ηγέτες οι οποίοι ύψωσαν τούτο τον τόπο και έδωσαν την ανάσταση στην πατρίδα μας και στη φυλή μας. Ας ανοίξουμε το δρόμο στην αληθινή παιδεία, να φτιάξουμε πρώτα ελεύθερους ανθρώπους κι αν έχουμε ελεύθερους ανθρώπους, τότε θα αποκτήσεις ελεύθερη πατρίδα. Αν έχεις δούλους ανθρώπους, και η ελεύθερη πατρίδα θα γίνει δούλη. Αυτό είναι το μήνυμα της Ρωμιοσύνης, του πόνου και της αγάπης για την ημικατεχόμενη σήμερα πατρίδα μας, αλλά και για τον ευρύ ελληνικό χώρο.

*Αξίζει να αναφέρουμε ότι η λέξη φιλότιμο και λεβεντιά υπάρχουν μόνο στην ελληνική γλώσσα και κατά την γνώμη μου όχι τυχαία…

Ευαγόρας

20 Ιουλίου ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ

20 Ιουλίου και φέτος... ακόμη μια χρονιά και η Κύπρος μας ακόμα σκλάβωμενη. Ακόμη ένα χρόνο κάτω από την μπότα του Αττίλα, ακόμη μια χρονιά χωρίς Ελευθερία. 38 χρόνια πέρασαν και ο Πενταδάκτυλος μας περιμένει, να πάμε πάλι πίσω. Ίσως και αυτός να κουράστηκε στις ψευτο-υποσχέσεις των πολιτικάντιδων. Είναι πολλά τα χρόνια μα δεν πρέπει να ξεχνούμε.

Δυστυχώς συναγωνιστές, δύσκολος ο καιρός μας καθώς έχουμε απέναντι μας ανθρώπους που προσπαθούν να μας κάνουν να συμβιβαστούμε με μια λύση(=διάλυση), την Δ.Δ.Ο (Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία) που οδηγεί στο ξεπούλημα της Κύπρου μας στην Τουρκία. Μια λύση που συζητιέται στο τραπέζι των συνομιλιών με τους Τούρκους – Δολοφόνους εδώ και πάρα πολλά χρόνια, χωρίς αποτέλεσμα, χωρίς οι Τούρκοι να υποχωρούν και το δίκαιο να πέρνει σάρκα και οστά για την Κύπρο μας. Τόσα χρόνια συμβιβαζόμαστε με τους Τούρκους, αγνοώντας τους αγώνες που έδωσαν οι άνδρες της ΕΛΔΥΚ και της Ε.Φ. στην Κύπρο, οι Λεβέντες της Κύπρου, του νοτιότερου άκρου του Ελληνισμού που άφησαν πίσω τους οικογένειες για να πάνε να πολεμήσουν. Αγνοούμε την θυσία του Τάσου Ισαάκ και του Σολάκι Σολωμού, που ως παγματικοί απόγονοι του Λεωνίδα και του Αυξεντίου δεν ανέχτηκαν τους Τούρκους στο νησί μας. Συνομιλούμε για μια λύση που η Τουρκία την πρότεινε και μόνο εκείνη την βολεύει. Μια λύση που ξομακρένει πολύ από τον στόχο που θα έπρεπε να είχαμε ως μοναδικό στόχο μας, την ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ!

Ζούμε σε ένα τόπο όπου η ηττοπάθεια κυριαρχεί. Έχουμε συμβιβαστεί με την παρούσα κατάσταση και αδυνατούμε να διεκδικήσουμε αυτά που μας ανήκουν. Κακώς συμβαίνει αυτό, γιατί αν ξέραμε την ιστορία μας που μας διδάσκει ότι σε κάθε εποχή, οι Έλληνες ήταν πρώτοι στις επάλξεις του αγώνα, θα είμασταν τώρα σίγουρα σε καλύτερη κατάσταση.

Είμαστε Έλληνες δεν πρέπει να το ξεχνάμε αυτό. Είμαστε άνθρωποι με τόσο μεγάλη ιστορία και πολιτισμό. Δεν πρέπει να δειλιάζουμε μπροστά σε καμιά Τουρκία και να συμβιβαζόμαστε μαζί της με άθλιες υποχωρίσεις. Ο Ελληνισμός στην Κύπρο πρέπει να επιζήσει, και θα επιζήσει!

Το 1974 δεν μας νίκησαν, έμεις και οι προδοτικές κυβερνήσεις Ελλάδος και Κύπρου σκοτώσαμε τους εαυτούς και την Κύπρο μας. Αυτό όμως, δεν δίνει κανένα ελαφρυντικό στους Τούρκους και στα εγκλήματά τους.

Πολλοί προσπάθησαν να μας πείσουν ότι το πρόβλημα είναι δικοινοτικό πρόβλημα και όχι πρόβλημα εισβολής και κατοχής. Και φυσικά κύριοι είναι πρόβλημα εισβολής και κατοχής. Η Τουρκία μπήκε στο νησί βίασε, σκότωσε, μας πήρε τους τόπους μας. Σαν τι σας μοιάζει αυτό με πρόβλημα δύο κοινοτήτων;;; δεν το νομίζω..!!

Δεν είν' οικόπεδο που το καταπατούνε

ούτε και μούρλα εθνική που επιστρέφει

είναι η Κύπρος που οι εμπόροι τη μισούνε

και η ανάγκη μας που όνομα δεν έχει.

Η Κύπρος μας περιμένει να την Ελευθερώσουμε. Μας περιμένει ο όμορφος Πενταδάκτυλος να γυρίσουμε στον τόπο μας και να ξανακούσει της καμπάνες των Εκκλησιών να χτυπούν χαρμόσυνα. Περιμένει να δεί ξανά από κοντά τα λάβαρα με την Γαλανόλευκη να κοιματίζουν στις κορφές του. Μας περιμένει να περάσουμε το οδόφραγμα και να φτάσουμε μέχρι την Κερύνεια, να μην μείνουμε για ακόμα ένα χρόνο μέχρι το οδόρφαγμα.

Δεν πρέπει να το βάζουμε κάτω, όσο δύσκολος και αν φαίνεται ο δρόμος. Ίσως μας λέτε τρελούς! Αλλά έτσι λέτε και τον Αυξεντίου και τον Ευαγόρα γιατί άφησαν τα πάντα πίσω τους με στόχο την Λευτεριά και την Ένωση. Έτσι και εμείς! Πολλοί μας χαρακτήρισαν ονειροπόλους και φαντασιομένους. Δεν μας πειράζει! Πραγματικά πέστε ότι θέλετε εμάς ο στόχος και ο σκοπός μας είναι ένας. Εμείς θέλουμε να γυρίσουμε στα μέρη που έζησαν, αγωνίστηκαν και θυσιάστηκαν οι πρόγονοι μας. Είμαστε Έλληνες δεν έχει τέλος ο αγώνας μας! Παντα θα αγωνιζόμαστε για να μπορύμε να είμαστε Ελεύθεροι.

Χίλια χρόνια και αν περάσουν δεν πεθαίνουμε σκλάβοι….

Α.Ν.Ε.Κ

Άλκιμος Νεολαία Ελλήνων Κύπρου

ΟΧΙ ΑΛΛΕΣ ΘΥΣΙΕΣ ΣΤΟ ΒΩΜΟ ΤΟΥ «ΡΕΑΛΙΣΜΟΥ»

Το κύριο επιχείρημα των πολιτικάντηδων και των φερέφωνων τους για την προώθηση αντιεθνικών λύσεων στο Κυπριακό, και κατ΄ επέκταση του ξεπουλήματος της Πατρίδας μας, είναι η δικαιολογία του «εφικτού και του ανέφικτου». Έχουμε θυσιάσει τους αγώνες των προγόνων μας και τις ιερές παρακαταθήκες που μας άφησαν, και έχουμε κολλήσει στο να βλέπουμε τους αριθμούς, να γινόμαστε απαισιόδοξοι, και στο τέλος, στην προσπάθειά μας να κάνουμε ό,τι καλύτερο μπορούμε για αυτό τον τόπο, να τον ζημιώνουμε και να του δημιουργούμε περισσότερα προβλήματα. Όποιος μιλήσει σήμερα για την (απαγορευμένη πλέων λέξη) ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ, χαρακτηρίζεται με τα γνωστά κοσμικά επίθετα που ακούμε εδώ και χρόνια σαν “ονειροπόλος”, “πολεμοχαρής” και πολλές φορές “ακραίος”. Ενώ όποιος μιλήσει για λύσεις όπως είναι η Ομοσπονδία, για το ξεπούλημα και τον αφελληνισμό της Κύπρου μας, είναι “ενημερωμένος”, “ειρηνιστής” και “οραματιστής”.

Και έχω να θέσω το εξής ερώτημα: Οι αγωνιστές της Ε.Ο.Κ.Α ήταν πολεμοχαρής; Όσοι πολέμησαν τους Τούρκους το 1974 ήταν ονειροπόλοι; Για φανταστείτε όταν η φασιστική Ιταλία του Μουσολίνι ζητούσε από την Ελλάδα να παραδωθεί, οι Έλληνες να ήταν “ρεαλιστές”... Να έβλεπαν δηλαδή πως οι ελπίδες τους να νικήσουν την πολεμική μηχανή των Ιταλών ήταν μηδαμινές, και να παραδίνονταν αμαχητί. Φανταστείτε να τα έλεγαν αυτά οι Έλληνες το 1821... Όμως όχι! Οι Έλληνες δεν λογαριάζουν, μήτε αριθμούς, μήτε πιθανότητες... Όταν πολεμάς και το δίκιο είναι με το μέρος σου, η ψυχή νικά το σίδερο, το θάρρος νικά τη φωτιά, πολεμάς για την πατρίδα σου, για την λευτεριά και Ο Θεός βοηθός.

Όσο για την κλασσική ατάκα που ακούμε όταν αναφερόμαστε στην Απελευθέρωση «μα καλά ρε, εν να κάμουμεν πόλεμο;», απαντούμε: Η απελευθέρωση δεν είναι εφικτή μόνο με πόλεμο. Όταν κάνουμε σωστούς πολιτικούς χειρισμούς και διεκδικήσεις, όταν οι πολιτικοί μας σταματήσουν να ξεπουλούν τα πάντα, τότε ΝΑΙ, η απελευθέρωση είναι και εφικτή και ρεαλιστική.

Εμείς, δεν θέλουμε τίποτα λιγότερο από το να ζήσουμε σε μια πραγματικά ελεύθερη χώρα, χωρίς κατοχικούς στρατούς και ξένες παρεμβάσεις, μια χώρα όπου θα καθοδηγείται από την ένδοξη Ιστορία της, η οποία την θέλει απελευθερωμένη, και ενωμένη με την Μάνα της.

Ας το πούμε λοιπόν επιτέλους. Η απελευθέρωση ΔΕΝ είναι αντιρεαλιστική. Αντίθετα, είναι ό,τι πιο ρεαλιστικό μπορεί να ζητήσει, και ό,τι πιο ωραίο για το οποίο μπορεί να αγωνιστεί, ο κάθε Κύπριος ο οποίος αρνείται να συμβιβάζεται και να διαπραγματεύεται για τα αυτονόητα. Φαντάζει, άλλωστε, «ρεαλιστική» η ομοσπονδία που εδώ και χρόνια περιστρέφονται γύρω από αυτήν οι πολιτικοί μας με κανένα αποτέλεσμα; Τα συμπεράσματα δικά σας...

Η Πόλις εάλω!

Και τότε ένα παράπονο σε παίρνει, και στα καντούνια μέσα σε γυρνά, η Πόλη μια παλιά αγαπημένη, που συναντάς σε ξένη αγκαλιά... 

559 χρόνια πέρασαν από την άλωσης της Κωνσταντινούπολης από τους Οθωμανούς στις 29 Μαϊου του 1453. Ωστόσο, όσα χρόνια και αν περάσουν, ο κάθε Έλληνας, ο κάθε Ορθόδοξος Χριστιανός, ελπίζει και το ξέρει μέσα του πως ..πάλι με χρόνια με καιρούς, πάλι δικά μας θά΄ναι... και έτσι οι καμπάνες της Αγιάς Σοφιάς θα αντηχήσουν και πάλι χαρμόσυνα..

“Σημαίνει ο Θεός, σημαίνει η γης, σημαίνουν τα επουράνια,

σημαίνει και η Αγιά Σοφιά, το Μέγα Μοναστήρι

με τετρακόσια σήμαντρα κι εξηνταδυό καμπάνες,

κάθε καμπάνα και παπάς, κάθε παπάς και διάκος.

Ψάλλει ζερβά ο βασιλιάς, δεξιά ο Πατριάρχης

κι απ' την πολλή την ψαλμουδιά, εσειόνταν οι κολώνες.

Να μπούνε στο χερουβικό και να 'βγη ο βασιλέας,

φωνή τους ήρθε εξ' ουρανού κι απ' Αρχαγγέλου στόμα.

Πάψετε το χερουβικό κι ας χαμηλώσουν τ' άγια,

παπάδες πάρτε τα ιερά και 'σεις κεριά σβηστείτε,

γιατί είναι θέλημα Θεού η Πόλη να τουρκέψη.

Μον' στείλτε λόγο στη Φραγκιά, να 'ρθουνε τρία καράβια

το 'να να πάρει το σταυρό και τ' άλλο το βαγγέλιο,

το τρίτο το καλύτερο την ΄Αγια Τράπεζά μας

μη μας την πάρουν τα σκυλιά, μη μας την μαγαρίσουν.

Η Δέσποινα ταράχθηκε κι εδάκρυσαν οι εικόνες

"Σώπασε κυρά Δέσποινα και μη πολυδακρύζεις

πάλι με χρόνους, με καιρούς, πάλι δικά μας θα 'ναι”.

Απελευθέρωση η μόνη λύση!

Και τότε ναι!

Θα έρθει η μέρα που θα πάμε σπίτι μας, στη γη που μας γέννησε, στο χώμα, στα βουνά που μας ανήκουν. Θα δούμε ξανά Το Θεό να μας βοηθά να ελευθερώσουμε την Κύπρο μας. Να την πάρουμε πίσω, να την κάνουμε πάλι δικιά μας. Γιατί πολύ απλά μας ανήκει… είναι τα σπίτια μας, οι γειτονιές μας, είναι η ιστορία μας.

Η Κύπρος το νοτιοανατολικότερο σημείο της μάνας Ελλάδας. Της μάνας που μας γέννησε! Της μάνας που μας δίνει ελπίδα να ζούμε και πως κάποτε θα ζωντανέψουν στιγμές όπως το 1950 και τα Οκτωβριανά. Όταν θα ξυπνήσουμε και θα πάρουμε τα λάβαρα μας για την Κερύνεια και την Μόρφου, το Βαρώσι και την Αμμόχωστο, όταν θα οδηγούμε τα αυτοκίνητα μας προς την κατεχόμενη γη μας και όχι προς τις καφετέριες και τους χώρους διασκέδασης. Πολύ απλά όμως για να το πετύχουμε αυτό πρέπει πάνω απ’ όλα να βάλουμε Το Χριστό μέσα μας, να ζωντανέψουν στη ψυχή μας ιδέες και αξίες. Να καλλιεργήσουμε αισθήματα αγωνιστικότητας και δικαίωσης. Η Κύπρος μας ανήκει, είναι όλη δικιά μας. Πρέπει όμως να αγωνιστούμε, για να την πάρουμε πίσω. Δεν μπορούμε να περιμένουμε μέσα από συμβιβασμούς και «συμφωνίες» να δούμε άσπρη μέρα.

Η Κύπρος θα ελευθερωθεί είναι θέλημα Κυρίου. Πίστη στο Θεό, αγώνας μέχρι ΤΕΛΟΥΣ! Οι απόγονοί μας αξίζουν να ζήσουν σε μια Κύπρο Ελεύθερη, για πάντα Ελληνική. Δεν είναι κάτι το δύσκολο. Όλοι λεν πως είναι, αλλά κανείς δεν έψαξε την λύση που λέγεται ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ! Και αφού την πετύχουμε ακολουθεί η ΑΥΤΟΔΙΑΘΕΣΗ του λαού μας δηλαδή να αποφασίζει αυτός για την τύχη του και όχι άλλοι. Αν γίνει αυτό πιστεύω πως η ΈΝΩΣΗ με την μητέρα Ελλάδα δεν θα αργήσει. Όσο ζούμε και όσο μαχόμαστε δεν θα πάψουν να ζουν αυτά τα ιδανικά. Γιατί πολύ απλά είναι ιδέες και αξίες που μένουν ανέγκιττες στο χρόνο και αθάνατες. Είμαστε νέοι και τα χρόνια είναι μπροστά μας. Πρέπει να βάλουμε στο μυαλό μας εκείνο που έλεγαν οι πρόγονοι μας: «Υπέρ Άνω όλων η Πατρίς». Να ξανακουστεί εκείνο το «Ή ταν ή Επί Τας». Να ζωντανέψουν μνήμες άλλων εποχών, να ζωντανέψουν φωνές ηρώων που πέθαιναν με την λέξη Ελλάδα στα χείλη, που θυσίαζαν την ζωή τους για την Πατρίδα και το Έθνος. Αυτά είναι πρότυπα! Άνθρωποι που έβαλαν τον εαυτό τους κάτω από αξίες και ιδανικά, Άνθρωποι με πραγματική ανθρωπιά και ψυχική δύναμη. Που δεν τους σταματούσε τίποτα παρά μόνο ο θάνατος. Το σχοινί που τους έκοβε τον Εθνικό ύμνο στην μέση, την σφαίρα που τους σταματούσε το μυαλό που όλο την Ελλάδα σκεφτόταν. Μόνο έτσι μπορούν να μας σταματήσουν, τότε ναι! Θα είμαστε περήφανοι για Πατρίδα και το Έθνος μας, για την γενιά μας! Θα μάθουν οι απόγονοι μας πώς να αγωνίζονται και πώς να πεθαίνουν. Θα μάθουν να είναι μαχητές!

ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ – ΑΥΤΟΔΙΑΘΕΣΗ – ΕΝΩΣΙΣ!

Η Γενοκτονία των Ποντίων

Ένα εκλεκτό τμήμα του Ελληνισμού ζούσε στα βόρεια της Μικράς Ασίας, στην περιοχή του Πόντου, μετά τη διάλυση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Η άλωση της Τραπεζούντας το 1461 από τους Οθωμανές δεν τους αλλοίωσε το φρόνημα και την ελληνική τους συνείδηση, παρότι ζούσαν αποκομμένοι από τον εθνικό κορμό. Μπορεί να αποτελούσαν μειονότητα -το 40% του πληθυσμού, αλλά γρήγορα κυριάρχησαν στην οικονομική ζωή της περιοχής, ζώντας κυρίως στα αστικά κέντρα.

Η οικονομική τους ανάκαμψη συνδυάστηκε με τη δημογραφική και την πνευματική τους άνοδο. Το 1865 οι Έλληνες του Πόντου ανέρχονταν σε 265.000 ψυχές, το 1880 σε 330.000 και στις αρχές του 20ου αιώνα άγγιζαν τις 700.000. Το 1860 υπήρχαν 100 σχολεία στον Πόντο, ενώ το 1919 υπολογίζονται σε 1401, ανάμεσά τους και το περίφημο Φροντιστήριο της Τραπεζούντας. Εκτός από σχολεία διέθεταν τυπογραφεία, περιοδικά, εφημερίδες, λέσχες και θέατρα, που τόνιζαν το υψηλό τους πνευματικό επίπεδο.

Το 1908 ήταν μια χρονιά - ορόσημο για τους λαούς της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Τη χρονιά αυτή εκδηλώθηκε και επικράτησε το κίνημα των Νεότουρκων, που έθεσε στον περιθώριο τον Σουλτάνο. Πολλές ήταν οι ελπίδες που επενδύθηκαν στους νεαρούς στρατιωτικούς για μεταρρυθμίσεις στο εσωτερικό της θνήσκουσας Αυτοκρατορίας.

Σύντομα, όμως, οι ελπίδες τους διαψεύστηκαν. Οι Νεότουρκοι έδειξαν το σκληρό εθνικιστικό τους πρόσωπο, εκπονώντας ένα σχέδιο διωγμού των χριστιανικών πληθυσμών και εκτουρκισμού της περιοχής, επωφελούμενοι της εμπλοκής των ευρωπαϊκών κρατών στο Α' Παγκόσμιο Πόλεμο. Το ελληνικό κράτος, απασχολημένο με το «Κρητικό Ζήτημα», δεν είχε τη διάθεση να ανοίξει ένα ακόμη μέτωπο με την Τουρκία.


Οι Τούρκοι με πρόσχημα την «ασφάλεια του κράτους» εκτοπίζουν ένα μεγάλο μέρος του ελληνικού πληθυσμού στην αφιλόξενη μικρασιατική ενδοχώρα, μέσω των λεγόμενων «ταγμάτων εργασίας» («Αμελέ Ταμπουρού»). Στα «Τάγματα Εργασίας» αναγκάζονταν να υπηρετούν οι άνδρες που δεν κατατάσσονταν στο στρατό. Δούλευαν σε λατομεία, ορυχεία και στη διάνοιξη δρόμων, κάτω από εξοντωτικές συνθήκες. Οι περισσότεροι πέθαιναν από πείνα, κακουχίες και αρρώστιες.

Αντιδρώντας στην καταπίεση των Τούρκων, τις δολοφονίες, τις εξορίες και τις πυρπολήσεις των χωριών τους, οι Ελληνοπόντιοι, όπως και οι Αρμένιοι, ανέβηκαν αντάρτες στα βουνά για να περισώσουν ό,τι ήταν δυνατόν. Μετά τη Γενοκτονία των Αρμενίων το 1916, οι τούρκοι εθνικιστές υπό τον Μουσταφά Κεμάλ είχαν πλέον όλο το πεδίο ανοιχτό μπροστά τους για να εξολοθρεύσουν τους Ελληνοπόντιους. Ό,τι δεν κατάφερε ο Σουλτάνος σε 5 αιώνες το πέτυχε ο Κεμάλ σε 5 χρόνια!

Το 1919 οι Έλληνες μαζί με τους Αρμένιους και την πρόσκαιρη υποστήριξη της κυβέρνησης Βενιζέλου προσπάθησαν να δημιουργήσουν ένα αυτόνομο ελληνοαρμενικό κράτος. Το σχέδιο αυτό ματαιώθηκε από τους Τούρκους, οι οποίοι εκμεταλλεύθηκαν το γεγονός για να προχωρήσουν στην «τελική λύση».

Στις 19 Μαΐου 1919 ο Μουσταφά Κεμάλ αποβιβάζεται στη Σαμψούντα για να ξεκινήσει τη δεύτερη και πιο άγρια φάση της Ποντιακής Γενοκτονίας, υπό την καθοδήγηση των γερμανών και σοβιετικών συμβούλων του. Μέχρι τη Μικρασιατική Καταστροφή το 1922 οι Ελληνοπόντιοι που έχασαν τη ζωή τους ξεπέρασαν τους 200.000, ενώ κάποιοι ιστορικοί ανεβάζουν τον αριθμό τους στις 350.000.

Όσοι γλίτωσαν από το τουρκικό σπαθί κατέφυγαν ως πρόσφυγες στη Νότια Ρωσία, ενώ γύρω στις 400.000 ήλθαν στην Ελλάδα. Με τις γνώσεις και το έργο τους συνεισέφεραν τα μέγιστα στην ανόρθωση του καθημαγμένου εκείνη την εποχή ελληνικού κράτους και άλλαξαν τις πληθυσμιακές ισορροπίες στη Βόρειο Ελλάδα.

Με αρκετή, ομολογουμένως, καθυστέρηση, η Βουλή των Ελλήνων ψήφισε ομόφωνα στις 24 Φεβρουαρίου 1994 την ανακήρυξη της 19ης Μαΐου ως Ημέρα Μνήμης για τη Γενοκτονία του Ποντιακού Ελληνισμού.

Άλκιμος Νεολαία Ελλήνων Κύπρου

Α.Ν.Ε.Κ

Χριστός Ανέστη Συμπατριώτες!

Σε όλους τους Ορθόδοξους τόπους ακούστηκε την νύχτα του Μεγάλου Σαββάτου το «Χριστός Ανέστη». Οι εκκλησίες γεμάτες με κόσμο, όλοι με τις λαμπάδες τους παρέλαβαν το Άγιο Φως από τον ιερέα όταν βγήκε και είπε το «δεύτε λάβετε φως». Όλοι καλοντυμένοι, ψυχικά έτοιμοι (;) να υποδεχτούμε την Ανάσταση του Κυρίου μας. Είναι οι μέρες που ακούς το «Χριστός Ανέστη» και γαληνεύει η ψυχή σου, νιώθεις Τον Κύριο μέσα σου, να σου χτυπά την καρδιά γαλήνια και ήρεμα.

Ωραία τα είπαμε...

Αλλά αυτό που με προβληματίζει περισσότερο είναι ότι (ίσως) λίγοι από εμάς ντύσαμε καλά τη ψυχή μας. Λίγοι πήγαμε για να προετοιμαστούμε στον πνευματικό μας, για να βάλουμε μέσα μας Τον Κύριο. Πιστεύω πως σε αυτό τον τόπο, είναι καιρός να προσδιοριστούμε μαζί με Τον Χριστό μας, να συμπορευτούμε μαζί Του, να Τον βάλουμε βαθιά στην καρδιά μας και ας γίνει το θέλημα Του. Αυτό πρέπει να κάνουμε αν θέλουμε να δούμε και την πατρίδα μας να αναστήνεται. Εύκολο είναι να ζητήσουμε τη βοήθεια Του Θεού αρκεί να προσευχηθούμε και Ο Θεός πάντα μας ακούει και μας βοηθά. Πίστη Στο Θεό και η Κύπρος θα λευτερωθεί… είναι θέλημα Κυρίου!

Άλκιμος Νεολαία Ελλήνων Κύπρου

Α.Ν.Ε.Κ

25η ΜΑΡΤΙΟΥ 1821

ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΔΕΝ ΠΡΟΣΚΥΝΗΣΑΝ ΚΑΝΕΝΑ ΠΑΡΑ ΜΟΝΑΧΑ ΤΟ ΘΕΟ 

    Αυτό απέδειξαν οι πρόγονοί μας με την έναρξη της Ελληνικής Επανάστασης το 1821. Πέρασαν σχεδόν 400 χρόνια από την άλωση της Κωνσταντινούπολης και οι Έλληνες υπέμεναν τα βασανιστήρια που τους υπέβαλλε ασταμάτητα ο Οθωμανικός ζυγός. Παιδομάζωμα, εξισλαμισμός και πολλά άλλα, ήταν οι μέθοδοι που σκαρφίστηκαν οι Τούρκοι, για να λυγίσουν τον Ελληνικό λαό. Στις φλέβες ετούτου του λαού όμως, ρέει το αίμα του Λεωνίδα, του Μεγάλου Αλεξάνδρου, του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου και δεν πρόκειται κανένας βάρβαρος να τον λυγίσει με καμία δύναμη. Είχαν προηγηθεί εξεγέρσεις, κρυφά σχολειά, ενώ πιο μετά ο Ρήγας Φεραίος φύτεψε τον σπόρο που άνθισε το 1821. Την προετοιμασία της Ελληνικής επανάστασης αναλαμβλανει η Φιλική Εταιρεία, με ιδρυτικά μέλη τον Εμμανουήλ Ξάνθο, τον Νικόλαο Σκουφά και τον Αθανάσιο Τσακάλωφ. 

    Η μέρα της επίσημης έναρξης της επανάστασης ορίζεται η ημέρα του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου. Οι ραγιάδες ξύπνησαν και άρχισαν να πετάνε από πάνω τους τον μανδύα των 400 χρόνων σκλαβιάς και δουλείας. Το «ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ Ή ΘΑΝΑΤΟΣ» αντιλαλεί από την Τριπολιτσά ως το Μανιάκι, από το Βαλτέτσι ως το Χάνι της Γραβιάς και οι αγωνιστές δείχνουν έτσι σε όλο τον κόσμο, πως « η μεγαλωσύνη των εθνών δεν μετριέται με το στρέμμα, με της καρδιάς το πύρωμα μετριέται και με το αίμα». 

ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗΣ 

Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης (1770- 1843) ήταν Έλληνας κλέφτης, καπετάνιος, στρατηγός με πρωταγωνιστικό ρόλο στην Επανάσταση του 1821, πολιτικός, αρχηγός κόμματος, πληρεξούσιος, σύμβουλος της Επικράτειας. Έμεινε γνωστός και ως Γέρος του Μοριά. 

ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ Ο ΔΙΚΑΙΟΣ (ΠΑΠΑΦΛΕΣΣΑΣ) 

Ο Γρηγόριος Δικαίος ή Παπαφλέσσας (το κανονικό του όνομα ήταν Γεώργιος Δικαίος, το Φλέσσας είναι παρωνύμιο, όμως Δικαίοι και Φλεσσαίοι στην ουσία είναι η ίδια οικογένεια) (1788-1825) ή περισσότερο γνωστός ως Παπαφλέσσας ή Γρηγόριος Δικαίος ή Διαολόπαπας ήταν κληρικός, πολιτικός και αγωνιστής, ήρωας της Eλληνικής Επανάστασης του 1821.

ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΚΥΠΡΟΥ ΚΥΠΡΙΑΝΟΣ 

Ο Κυπριανός ( 1756 -1821) ήταν Εθνομάρτυρας Αρχιεπίσκοπος Κύπρου κατά την περίοδο της Ελληνικής Επανάστασης. Στις 9 Ιουλίου 1821 απαγχονίστηκε μαζί με άλλους τρεις επισκόπους από τους Τούρκους, στη Λευκωσία.

ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΥΨΗΛΑΝΤΗΣ 

Ο Αλέξανδρος Υψηλάντης (1792-1828), ήταν Έλληνας πρίγκιπας, στρατιωτικός, λόγιος και αρχηγός της Φιλικής Εταιρείας.

ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΔΙΑΚΟΣ 

Ο Αθανάσιος Διάκος, ή Θανάσης Διάκος, ήταν ένας από τους Έλληνες πρωταγωνιστές ήρωες - οπλαρχηγούς του πρώτου έτους της Επανάστασης του 1821 που έδρασε στη Στερεά Ελλάδα.

«Καρδιά, παιδιά μου, φώναξε, παιδιά, μη φοβηθείτε 

Ανδρεία, ωσάν Έλληνες, ωσάν Γραικοί σταθείτε». 

Εκείνοι εφοβήθησαν κι εσκόρπισαν στους λόγκους. 

Έμειν΄ ο Διάκος στη φωτιά με δεκαοχτώ λεβέντες, 

Τρεις ώρες επολέμαε με δεκαοχτώ χιλιάδες, 

Σχίστηκε το τουφέκι του κι εγίνηκε κομμάτια 

και το σπαθί του έσυρε και στη φωτιά εμβήκεν. 

Έκοψε Τούρκους άπειρους, κι εφτά Μπουλουκμπασήδες*, 

Πλην το σπαδί του έσπασεν απάν΄ από τη χούφταν. 

Κ΄ έπεσ΄ ο Διάκος ζωντανός εις των εχθρών τα χέρια. 

Χίλιοι τον πήραν απ΄ εμπρός και δυο χιλιάδες πίσω. 

Κι Ομέρ Βρυώνης μυστικά στον δρόμο τον ερώτα: 

- «Γίνεσαι Τούρκος Διάκο μου, τη πίστι σου ν΄ αλλάξεις; 

Να προσκυνάς εις το τζαμί, την εκκλησιά ν΄ αφήσεις»; 

Κ΄ εκείνος τ΄ αποκρίθηκε και με θυμόν του λέγει: 

- «Πάτε κι εσείς κ΄ η πίστις σας μουρτάτες να χαθείτε. 

Εγώ Γραικός γεννήθηκα, Γραικός θέλ΄ αποθάνω.... 

Αν θέλετε χίλια φλωριά και χίλιους μαχμουτιέδες*, 

Μόνον πέντ΄ έξι ημερών ζωήν να μου χαρίστε. 

Όσον να φθάσ΄ ο Οδυσσεύς και ο Θανάσης Βάγιας» 

Σαν τ΄ άκουσ΄ ο Χαλήλμπεης* με δάκρυα φωνάζει: 

- «Χίλια πουγγιά σας δίνω ΄γω, κι ακόμα πεντακόσια, 

τον Διάκο να χαλάσετε, τον φοβερό τον κλέφτη, 

ότι θα σβύση τη Τουρκιά κι όλο το Δοβλέτι*". 

Τον Διάκο τότε πήρανε και στο σουβλί τον βάλαν. 

Ολόρθο τον εστήσανε κι αυτός χαμογελούσε. 

(Μόνο σε κάποια στιγμή βλέποντας τη φύση γύρω του μεμψιμοίρησε:) 

«Για δες καιρό που διάλεξε ο χάρος να με πάρει 

τώρα π΄ ανθίζουν τα κλαδιά και βγάζ΄ η γη χορτάρι». 

(Και αμέσως μετά κατελήφθη από αδάμαστη καρτερία και πολεμικό πάθος) 

Την πίστι τους, τους ύβριζε, τους έλεγε μουρτάτες 

"Εμέν΄ αν εσουβλίσετε, ένας Γραικός εχάθη, 

Ας είν΄ καλά ο Οδυσσεύς κι ο καπετάν Νικήτας*. 

Αυτοί θα κάψουν την Τουρκιά κι όλο σας το Δοβλέτι".

Άλκιμος Νεολαία Ελλήνων Κύπρου

Α.Ν.Ε.Κ

Η προκήρυξη του Γεώργιου Γρίβα Διγενή!

Αδελφοί Κύπριοι,
Με την βοήθειαν του θεού, με πίστιν εις τον τίμιον αγώνα μας, με την συμπαράστασιν ολοκλήρου του Ελληνισμού και με την βοήθειαν των Κυ­πρίων, αναλαμβάνομεν τον αγώνα δια την αποτίναξιν του Αγγλικού Ζυγού, με σύνθημα εκείνο το οποίο μας κατέλειπαν οι πρόγονοί μας «Ή ταν ή επί τας».

Αδελφοί Κύπριοι.
Από τα βάθη των αιώνων μας ατενίζουν όλοι εκείνοι, οι οποίοι ελάμπρυναν την Ελληνικήν Ιστορίαν δια να διατηρήσουν την ελευθερίαν των: Οι Μαραθωνομάχοι, οι Σαλαμινομάχοι, οι Τριακόσιοι του Λεωνίδα και οι νεώτεροι του Αλβανικού έπους. Μας ατενίζουν οι αγωνισταί του 21, οι οποίοι μας εδίδαξαν ότι η απελευθέρωσις από τον ζυγόν του δυνάστου αποκτάται πάντοτε με το αίμα. Μας ατενίζει ακόμη σύμπας ο Ελληνισμός, ο οποίος και μας παρακολουθεί με αγωνίαν, αλλά και με εθνικήν υπερηφάνειαν. Ας απαντήσωμεν με έργα, ότι θα γίνωμεν «πολλώ κάρρονες τούτων».

Είναι καιρός να δείξωμεν εις τον κόσμον ότι εάν η διεθνής διπλωματία είναι άδικος και εν πολλοίς άνανδρος, η Κυπριακή ψυχή είναι γενναία. Εάν οι δυνάσται μας δεν θέλουν να αποδώσουν την λευτεριά μας, μπορούμε να την διεκδικήσωμε με τα ίδια μας τα χέρια και με το αίμα μας. Ας δείξωμεν εις τον κόσμον ακόμη μια φορά ότι και του σημερινού Έλληνος «ο τράχηλος ζυγόν δεν υπομένει». Ο άγων θα είναι σκληρός. Ο δυνάστης διαθέτει τα μέσα και τον αριθμόν. Ημείς διαθέτομεν την ψυχήν. Έχομεν και το δίκαιον με το μέρος μας. Γι' αυτό και θα νικήσωμεν.

Διεθνείς Διπλωμάται.
Ατενίσατε το έργον σας. Είναι αίσχος εν εικοστώ αιώνι οι λαοί να χύνουν το αίμα των για ν' αποκτήσουν την λευτεριά των, το θείον αυτό δώρο για το οποίον και εμείς επολεμήσαμεν παρά το πλευρόν των λαών σας και για το οποίον σεις τουλάχιστον διατείνεσθε ότι επολεμήσατε εναντίον του ναζισμού και του φασισμού.

Έλληνες,
Όπου και αν ευρίσκεσθε ακούσατε την φωνήν μας: Εμπρός, όλοι μαζί για την λευτεριά της Κύπρου μας.

Ε.Ο.Κ.Α.
Ο ΑΡΧΗΓΟΣ ΔΙΓΕΝΗΣ

1η Απριλίου 1955: «Σκλάβοι στα όπλα – ΕΟΚΑ»

Ήταν πρώτη Απριλίου                                    Και στον ήχο της φωνής του

της ΕΟΚΑ η αρχή                                             έτρεξε η λεβεντιά 

που ακούστηκε στην Κύπρο                            για να αρχίσουνε τη μάχη 

η φωνή του Διγενή.                                           εις της Κύπρου τα βουνά.

Μάρκος Δράκος και Πατάτσος                      Μα απ’ όλους τους λεβέντες

Ζάκος και Καραολής                                         πιο τρανός πιο δυνατός 

δώσανε με τόσους άλλους                                ήτανε ο Αυξεντίου 

τη νεανική ζωή.                                                   της ΕΟΚΑ υπαρχηγός. 

Με το αίμα των ηρώων                                       Δεν μπορεί ποτέ ένας τόπος

και με γράμματα χρυσά                                      να μην ελευθερωθεί 

έγραψεν η ιστορία                                                όταν κάθε παληκάρι

τη γλυκειά μας λευτεριά.                                    τρέχει να θυσιαστεί. 

Ήταν 1η Απριλίου όταν ακούστηκαν στην Κύπρο μας οι πρώτες εκρήξεις της επανάστασης, όταν οι σκλάβοι έπιασαν για τα καλά τα όπλα. Με διαταγή του στρατηγού Γεώργιου Γρίβα Διγενή, ο Κυπριακός Ελληνισμός ανταποκρίθηκε στην πρόκληση. Έβαλε ως σύνθημα του την ιεράν παρακαταθήκη που μας παρέδωσαν οι πρόγονοί μας. Πήρε παράδειγμα από τους παλαιότερους αγώνες του Ελληνισμού, ενάντια σε διάφορους κατακτητές, αλλά κυρίως τους Τούρκους και τους Πέρσες, αν και αυτή τη φορά απέναντί του είχε ένα από τους πιο βάρβαρους λαούς που πέρασαν από την Κύπρο. Ναι! Όμως, τους αγωνιστές μας δεν τους τρόμαξαν τα φρικτά βασανιστήρια ή το να ανέβουν στην αγχόνη για κάτι που ήταν ερωτευμένοι και ήταν έτοιμοι να κάνουν τα πάντα για να το κατακτήσουν.

Στόχος του αγώνα:Ο λόγος που ώθησε τους Κύπριους σε ένοπλο αγώνα ήταν ο πόθος για Ένωση με την Ελλάδα. Ξεκίνησαν, λοιπόν, τον αγώνα με την βοήθεια Του Κυρίου και μετά των όπλων. Ξύπνησαν μέσα στις ψυχές των αγωνιστών και του λαού τα ιδανικά και τις αξίες. Αγωνίστηκαν γνωρίζοντας πως ο αγώνας ήταν άνισος, αλλά, το πίστευαν, γιατί για να πετύχεις κάτι, πρώτα πρέπει εσύ ο ίδιος να το πιστέψεις, να το βάλεις βαθιά στην καρδιά σου. Αυτοί το είχαν μέσα τους και δεν έσβηνε. Και δεν θα έσβηνε ποτέ, μέχρι να κατόρθωναν αυτό που ονειρεύονταν, την ελευθερία στο νησί και την Ένωση με την μητέρα πατρίδα, Ελλάδα.

Προετοιμασία του αγώνα:Οι αρνητικές και πεισματικές θέσεις της Βρετανικής Κυβέρνησης στο πρόβλημα της Κύπρου οδήγησαν τον Κυπριακό λαό σε ένοπλο Αγώνα για να διεκδικήσει το αναφαίρετο δικαίωμά του για ελευθερία και αυτοδιάθεση. Στην Αθήνα σχηματίστηκε μια δωδεκαμελής Επιτροπή από εξέχοντα πρόσωπα της Κύπρου και της Ελλάδας, η οποία αποφάσισε να διεκδικήσει δυναμικά την αποτίναξη του αγγλικού ζυγού και την ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα. Τα μέλη της Επιτροπής επισφράγισαν την πίστη τους στο σκοπό του Αγώνα με όρκο στην Καινή Διαθήκη στις 7 Μαρτίου 1953. Πρόεδρος της Επιτροπής αυτής ορίστηκε ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος, ο οποίος ενεργούσε ως πολιτικός αρχηγός του Απελευθερωτικού Αγώνα. Η Επιτροπή διόρισε ένα από τα μέλη της, το Γεώργιο Γρίβα, στρατιωτικό αρχηγό του Αγώνα, ο οποίος ήταν συνταγματάρχης εν αποστρατεία και διέθετε πλούσια πείρα στρατιωτική, κυρίως, σε θέματα τακτικής πολέμου. Ως αρχηγός της Εθνικής Οργάνωσης Κυπρίων Αγωνιστών (ΕΟΚΑ) χρησιμοποίησε το ψευδώνυμο Διγενής.

Ο Γεώργιος Γρίβας ήξερε ότι αναλάμβανε ένα πολύ δύσκολο έργο, αλλά είχε ισχυρή θέληση, αποφασιστικότητα και προ πάντων, απόλυτη πίστη στο σκοπό του Αγώνα. Αφού μελέτησε τις δυνατότητες διεξαγωγής ενόπλου Αγώνα με δυο επισκέψεις του στην Κύπρο, το 1951 και το 1952, ετοίμασε στην Αθήνα γενικό σχέδιο δράσης, το οποίο έθεσε σ' εφαρμογή αμέσως μετά τη μυστική άφιξή του στις ακτές της Πάφου το βράδυ της 10ης Νοεμβρίου 1954.

Για την εισαγωγή οπλισμού στην Κύπρο από την Ελλάδα ο Διγενής χρησιμοποίησε φίλους και συνεργάτες του. Το πρώτο φορτίο όπλων έφτασε στην Κύπρο τον Μάρτιο του 1954. Μ' αυτά τα λίγα όπλα ξεκίνησε ο Αγώνας της ΕΟΚΑ την 1η Απριλίου 1955. Ένα δεύτερο φορτίο, που μεταφερόταν με το πλοιάριο «Άγιος Γεώργιος» τον Ιανουάριο του 1955, κατασχέθηκε από τις Αγγλικές Αρχές, κατόπιν προδοσίας, κοντά στο χωριό Χλώρακα της Πάφου.

Κατά τη διάρκεια του Αγώνα, λειτούργησε μυστικό σχέδιο αποστολής όπλων στην Κύπρο με επιβατικά πλοία της γραμμής Πειραιά-Λεμεσού. Άλλα όπλα έφταναν μέσω του ταχυδρομείου της Πάφου και με διάφορους άλλους τρόπους. Στις 29 Ιανουαρίου του 1956 ο οπλισμός της ΕΟΚΑ εμπλουτίστηκε με 800 περίπου κυνηγετικά όπλα Ελλήνων του νησιού, που είχαν πάρει απ' αυτούς μέλη της ΕΟΚΑ. Ένας άλλος τρόπος, με τον οποίο η ΕΟΚΑ εξασφάλιζε όπλα ήταν οι επιθέσεις σε αστυνομικούς σταθμούς και από νεκρούς Άγγλους στρατιώτες. Μερικά όπλα ήταν επιτόπιας κατασκευής σε ειδικά εργαστήρια, στα οποία κατασκευάζονταν, επίσης, ωρολογιακές βόμβες, νάρκες και άλλο πολεμικό υλικό.

Ας δούμε λίγο τι γίνεται σήμερα:Θα δούμε αρκετούς να μην ξέρουν τι έγινε την 1η Απριλίου. Θα δούμε νέους να μην ξέρουν για τη θρυλική Α.Ν.Ε. (Άλκιμος Νεολαία Ε.Ο.Κ.Α), για τους αγώνες τους Έθνους και πάνω απ’ όλα να μην ξέρουν για τα ιδανικά και τις αξίες που οδήγησαν το λαό μας στην πραγματοποίηση της ομορφότερης ιστορικής φάσης της Κύπρου. Πραγματικά είναι εύλογο το ερώτημα: τι αξία έχει ένας άνθρωπος όταν δεν έχει μέσα του Το Θεό και την Πατρίδα; Όταν δεν μπορεί να ακούσει και να νιώσει στις φλέβες του την Ελλάδα; Όταν «αγωνίζεται» να βρει λάθη στον αγώνα της ΕΟΚΑ και να ρίξει λάσπη; Είναι καιρός να βάλουμε μυαλό, να βρούμε τι αξίζουμε, πού ανήκουμε και ποιους στόχους έχουμε. Οφείλουμε να κρατήσουμε την ενωτική φλόγα του αγώνα της ΕΟΚΑ αναμένη, να τη βάλουμε βαθιά στην καρδιά μας και να την κάνουμε γροθιά. Να γίνουμε αντάξιοι των προγόνων μας. Να καταπολεμήσουμε τη σημερινή ανούσια πραγματικότητα που μας περιβάλλει και ως νέοι να καλλιεργήσουμε τη ψυχή και το αγωνιστικό πνεύμα που διακατέχει τους Έλληνες από τα βάθη των αιώνων. Καιρός είναι να πάρουμε εμείς το «τιμόνι» και να το οδηγήσουμε, να το φέρουμε στη σωστή ευθεία. Στο δρόμο εκείνο που θα μας οδηγήσει στην όμορφη Κερύνεια, στον Καραβά, στην Μόρφου, στην Αμμόχωστο και στο Βαρώσι.

Πρώτη τ΄Απρίλη μέρα μεγάλη               Τέσσερα χρόνια αγώνες μύριοι,

Πρώτη τ΄Απρίλη μέρα τρανή                   με την ΕΟΚΑ τη θρυλική 

σαν τέτοια μέρα η Κύπρος όλη              μικροί μεγάλοι κινήσαν τότες 

τ΄άρματα πήρε για την τιμή.                     Να γίνει η Κύπρος ελληνική. 

Πρώτη τ΄Άπρίλη του Έθνους μέρα

Συ μας φλογίζεις νου και καρδιά

Συ μας θυμίζεις με την πνοή σου

Θρύλους Ελλάδα και λευτεριά. 

«Να αγωνιζόμαστε πρέπει μάνα, να αγωνιζόμαστε για την Κύπρο μας...»

Πετράκης Γιάλλουρος

Άλκιμος Νεολαία Ελλήνων Κύπρου

Α.Ν.Ε.Κ

Άλκιμος Νεολαία Ε.Ο.Κ.Α

Ε.Ο.Κ.Α., Π.Ε.Κ.Α. ΚΑΙ Α.Ν.Ε.,
ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΟΙ ΑΔΕΛΦΑΔΕΣ!

Το μέλλον ενός τόπου, όπως είναι αποδεδειγμένο, βρίσκεται στα χέρια της νεολαίας, γι’ αυτό κι έναςαγώνας χωρίς την νεολαία μπορεί εύκολα να χαρακτηρισθεί από κάποιους «ανώφελος». Έτσι, κατά τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα της Ε.Ο.Κ.Α., 1955-59, την οργάνωση της μάχιμης νεολαίας του αγώνα, ανέλαβε η Α.Ν.Ε. (Άλκιμος Νεολαία ΕΟΚΑ).

Η Α.Ν.Ε ιδρύθηκε λίγο μετά την έναρξη του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα της Ε.Ο.Κ.Α με διαταγή του ίδιου του αρχηγού του αγώνα, Γεώργιου Γρίβα Διγενή. Τα καθήκοντα και η δράση της οργάνωσης ήταν το μοίρασμα φυλλαδίων και προκηρύξεων, η αναγραφή συνθημάτων στους τοίχους, η ανύψωση του ηθικού του λαού, η διοργάνωση εκδηλώσεων, ομιλιών και διαδηλώσεων. Προετοίμαζε, επίσης, μέλη που θα αγωνίζονταν στις τάξεις της ΕΟΚΑ και συνεχώς οι μάχιμοι νεολαίοι ανέβαζαν την Ελληνική σημαία σε σχολεία και δημόσιες υπηρεσίες. Ορισμένες από τις διαδηλώσεις των νέων της Α.Ν.Ε. κατέληγαν σε επεισόδια μεταξύ των εφήβων με τους ξένους αποικιοκράτες, ενώ αρκετά από αυτά τα περιστατικά κατέληξαν σε αιματηρές συγκρούσεις. Μάλιστα, υπήρχαν φορές που οι μαθητές παγίδευαν την περιοχή γύρω από το σημείο που ήταν υπερυψωμένη η Ελληνική σημαία με νάρκες και έτσι, προκαλούσαν απώλειες στους αποικιοκράτες. Μαθητές μέλη της Α.Ν.Ε έπεσαν στις επάλξεις του αγώνα και κατέκτησαν επάξια μια θέση στο πάνθεον των ηρώων του έθνους μας. Μερικοί από αυτούς είναι ο Πετράκης Γιάλλουρος και ο Μάκης Γεωργάλλας.

Σε χαιρετισμό του προς την Α.Ν.Ε το 1957 ο αρχηγός του αγώνα Γεώργιος Γρίβας Διγενής μεταξύ άλλων αναφέρει: «Μη λυγίσετε μπροστά στην βία. Ηφαίστειο να γίνουν τα στήθια σας. Η λευτεριά αποκτάται με αίμα, όχι με ειρηνικές ψευτοφωνές. Αυτές είναι μόνο για τους δειλούς. Τιμή σε εκείνους που φέρουν τραύματα. Τα τραύματα στους αγώνες είναι παράσημα. Η αδράνεια και ο φιλοτομαρισμός είναι γνώρισμα και ενδείξεις σαπίλας, εθνικής και κοινωνικής. Ντροπή σ' εκείνους που τα προτιμούν, όταν οι άλλοι αγωνίζονται και πέφτουν».

Συναγωνιστές εμείς ως η σημερινή νεολαία, όχι μόνο της Κύπρου, οφείλουμε να παραδειγματιστούμε υποδειγματικά από τα λεβεντόπαιδα της Α.Ν.Ε. Έχουμε καθήκον και υποχρέωση να φανούμε αντάξιοι αυτών των μορφών και να αγωνιστούμε αδιάκοπα, αλύγιστα, ακούραστα μέχρι την τελική δικαίωση. "Με τη βοήθειαν του θεού και με πίστην εις τον τίμιον αγώναν μας", λοιπόν, οφείλουμε να αγωνιστούμε διεκδικώντας τα δίκαια του λαού μας με μοναδικό κριτήριο το καλό της πατρίδας μας και όλων των καταπιεζομένων λαών, μέχρι τέλους...

Γρηγόρης Αυξεντίου: Ο αθάνατος λαβαροφόρος της Λευτεριάς και της Ενώσεως!

Σύντομο ιστορικό: 
Ο Γρηγόρης Αυξεντίου γεννήθηκε στις 22 Φεβρουαρίου στο χωριό Λύση που βρίσκεται ανάμεσα στις επαρχίες Λευκωσίας και Αμμοχώστου. Γονείς του Γρηγόρη ήταν ο Πιερής και η Αντωνία Αυξεντίου. Ο Γρηγόρης είχε μια μικρότερη αδελφή, τη Χρυστάλλα. Ως μαθητής, φοίτησε σε γυμνάσιο στην Ελλάδα με σκοπό να περάσει στην στρατιωτική σχολή Ευελπίδων αλλά δεν τα κατάφερε και κατετάχθη στον Ελληνικό στρατό από όπου και πέρασε στην Σχολή Εφέδρων Αξιωματικών Πεζικού. Παράλληλα μελετούσε Φιλολογία για να μπει στη Φιλοσοφική Σχολή Αθηνών. Το παλικάρι της Κύπρου αφού τελείωσε τη στρατιωτική θητεία του με το βαθμό του Ανθυπολοχαγού Πεζικού δεν δείλιασε και πολέμησε στα ελληνοβουλγαρικά σύνορα, ενώ το 1952 επέστρεψε στην Κύπρο.


20 Ιανουαρίου 1955: Αυξεντίου – Γρίβας
Ο Αυξεντίου κατά την πρώτη συνάντηση που είχε με το Γεώργιο Γρίβα Διγενή έδωσε το λόγο της στρατιωτικής του τιμής και έτσι, μπήκε στο αγώνα για την αποτίναξη του αγγλικού ζυγού. Ο Αυξεντίου κατά την διάρκεια του αγώνα είχε τα ακόλουθα ψευδώνυμα: «Ζήδρος», «Ρήγας», «Αίαντας», «Άρης», «Μάστρος», «Ανταίος» και «Ζώτος». Ο Γρηγόρης αγωνίστηκε ανδρεία ενάντια στους Άγγλους και γι’αυτό τον λόγο ανέλαβε και το ρόλο του «Υπαρχηγού της ΕΟΚΑ», αφού φάνηκαν οι δυνατότητες του. Υπηρέτησε ως Τομεάρχης στις αρχές του αγώνα στην περιοχή μεταξύ Αμμοχώστου - Βαρωσιών. Την 1η Απριλίου 1955 καταζητήθηκε από τους Άγγλους για τη συμμετοχή του στον Αγώνα και μετατέθηκε στην επαρχία Κυρηνείας, όπου υπηρέτησε, επίσης, ως Τομεάρχης της ΕΟΚΑ μέχρι τον Σεπτέμβριο του 1955. Από τον Δεκέμβριο του 1955 διετέλεσε Τομεάρχης Πιτσιλιάς.


3 Μαρτίου 1957: Το τέλος του θρυλικού Γρηγόρη 
Ο Αυξεντίου και η ομάδα του μετά από προδοσία βρίσκονται κάτω από τις απειλές των Άγγλων. Το ξημέρωμα της 3ης του Μάρτη, οι Άγγλοι φτάνουν στον Μάχαιρα. Εντοπίζουν το κρησφύγετο του Αυξεντίου και των παλικαριών του. Ο Γρηγόρης διέταξε όλους τους στρατιώτες του να βγουν έξω από το κρησφύγετο και είπε χαρακτηριστικά «Αρκετή υπηρεσία πρόσφερα διδάσκοντας σας πως κρατάτε το όπλο και να πολεμάτε. Πρέπει όμως να τελειώσω διδάσκοντάς σας και πως να πεθαίνετε». Μετά από πάμπολλες προσπάθειες και πολύωρη μάχη οι Άγγλοι σκοτώνουν το λεβέντη της Κύπρου αφού περιέλουσαν το κρησφύγετό του με βενζίνη. Οι Άγγλοι ήταν απίστευτα φοβισμένοι ακόμα και μπροστά στο καμένο και νεκρό σώμα του Γρηγόρη. Το σημαντικότερο, όμως, είναι ότι «το φτωχόπαιδο από τη Λύση, που έμαθε στη Μεγάλη Σχολή του Αγώνα τόσα μόνο γράμματα όσα να φτιάχνουν τη λέξη ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ» δεν πέθανε, παραμένει ζωντανός στις μνήμες του λαού μας.

«Ποτέ δε θα πεθάνουνε, όσοι πεθάναν σήμερα. 

Και της σκλαβιάς τα σίδερα θα σπάσουν κάποια μέρα 

και θ’ ακουστούν ελεύθερα τραγούδια πέρα ως πέρα 

στο ελληνικό νησί» 

Οι Άγγλοι σκότωσαν τον «τρομοκράτη» γι’ αυτούς ήρωα Γρηγόρη Αυξεντίου, ίσως επειδή δεν μπορούσαν να εξηγήσουν και να καταλάβουν το σθένος και τη δύναμη που έχει μια μικρή φούχτα ανθρώπων που πολεμούν για ιδανικά και για την πατρίδα και όχι για κάποια συμφέροντα. Γι’ αυτά πολέμησε ο Γρηγόρης με μόνο σκοπό την απελευθέρωση της πατρίδας και την πραγματοποίηση της μεγάλης ιδέας, της Ενώσεως. Αυτοί οι Άνθρωποι ήξεραν πώς να πεθαίνουν... Εμείς σήμερα δεν ξέρουμε καν πώς να ζήσουμε. Σίγουρα είναι κάπως τρελό (για κάποιους) να συγκρίνουμε το παρελθόν με το σήμερα όμως... την εποχή εκείνη ήξεραν γιατί ζούσαν, γιατί πέθαιναν ήξεραν τι έλεγε η ψυχή τους για τι πραγματικά είχε αξία. Με πρότυπα τους Μαραθωνομάχους, το Λεωνίδα των Θερμοπυλών, τους αγωνιστές του 1821 και τον Κολοκοτρώνη δεν θα μπορούσαν να πολεμήσουν με τα όπλα, ούτε με την υλική δύναμη των χεριών. Αυτοί πολέμησαν με τη δύναμη της ψυχής τους.

Σήμερα γιατί πεθαίνουμε; Πεθαίνουμε για ένα παντελόνι, για ένα ζευγάρι παπούτσια. Ποιους έχουμε ως πρότυπα μας; Πρότυπα μας πρωινοί παρουσιαστές και «διάσημα πρόσωπα». Οφείλουμε να δώσουμε ένα τέλος σε αυτή την κατρακύλα και να δώσουμε αξία εκεί που πρέπει. Να προχωρήσουμε, να το πιστέψουμε και να επιμείνουμε και εμείς σαν ένας Αυξεντίου, σαν ένας Λεωνίδας, σαν ένας Ευαγόρας, έτσι ώστε να ανεβούμε τα σκαλοπάτια της Λευτεριάς, να χτυπήσουμε την πόρτα της αθανασίας, να γίνουμε θυσία γι΄αυτή την πατρίδα. Γιατί αδέρφια:

«Αν λαχταράς τη λευτεριά σε ξένους μην ελπίζεις. Μόνος σου πάρ’ την                       

                                 αν μπορείς αλλιώς δεν την αξίζεις...» 

Αγώνας χρειάζεται μέχρι τέλους. Οι ψυχές και οι θυσίες όλων αυτών των ηρώων αξίζουν πολλά παραπάνω από την εκτρωματική Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία. Αξίζουν αυτό για το οποίο αγωνίστηκαν, αξίζουν την ελευθερία και τη ζωντάνια στις καρδιές μας. Αξίζουν τα πάντα, γιατί αυτοί αγωνίστηκαν όχι για να ζήσουν αυτοί, αλλά για να ζήσουμε εμείς.

«Ας πάρουμε μια σταγόνα από το αίμα σου

για να καθαρίσουμε το δικό μας.

Ας πάρουμε μια σταγόνα από το αίμα σου

για να μπολιάσουμε το δικό μας.

Ας πάρουμε την τελευταία σου εκπνοή

για να έχουμε οξυγόνο, να αναπνέουμε χιλιάδες χρόνια.

Ας πάρουμε τις τελευταίες σου λέξεις

για να έχουμε να τραγουδάμε

ανεξάντλητα εμβατήρια για τη Λευτεριά! » 

Ο Γρηγόρης μας δεν πέθανε για την τουρκική ομοσπονδία αλλά για την Ελευθερία της Κύπρου. Αν θέλουν κάποιοι να τιμήσουν αυτούς τους ήρωες πρέπει να υιοθετήσουν τη λύση του Αυξεντίου και τόσων άλλων που πότισαν με το αίμα τους το δέντρο της Ελευθερίας. Αυτή η λύση ονομάζεται «απελευθέρωση»! Κανένα παζάρεμα, κανένας συμβιβασμός, καμία υποχώρηση! Αυτός ο τόπος μας ανήκει. Δεν τον πουλάμε σε κανέναν, δεν τον χαρίζουμε πουθενά! Αγωνιζόμαστε για το αναφαίρετο δικαίωμα του κάθε ανθρώπου, την Ελευθερία του. Αγωνιζόμαστε με σκοπό να παραδώσουμε στους επόμενους μια Κύπρο Ελεύθερη και Ελληνική. Εμπρός λοιπόν! Ας ξεκινήσουμε από σήμερα ο καθένας μας να βαδίζει προς τα σκαλοπάτια της πολύπαθης Λευτεριάς, ας ακολουθήσουμε αυτούς που μας έδειξαν το λαμπρό δρόμο.

"...Κι αλήθεια, ξέχασα να σας πω το κυριότερo

-που μόλις τώρα τόμαθα-

δεν είναι τόσο δύσκολος ο θάνατος. Το αντίθετο μάλιστα.

Και σας βεβαιώνω τώρα με το αίμα μου:

ποτέ δεν ήταν τόσο ευτυχισμένος ο Χριστός

όσο την ώρα που το τελευταίο καρφί τον άφησε ακίνητο,

χωρίς να τον σκοτώσει,

για να κοιτάξει κατάματα τον ουρανό και τη θυσία του,

ποτέ ο Προμηθέας δεν αντίκρισε τόσο γαλήνια κι ολόφωτα τον κόσμο όσο την ώρα που

το ράμφος του όρνεου βρήκε τα μάτια του ξέροντας,

τότε μόνο, πως είχε αξιωθεί να δώσει το φως και τη φωτιά στον άνθρωπο,

κι ακόμα, ναι, ποτέ τόσο όμορφος δεν ήταν ο μικρός

Γρηγόρης Αυξεντίου 29 χρονών...

...Άντε, γριά μάνα, μην αρχίσεις τώρα τις κλάψες. -Όχι;-

Έτσι σε θέλω. Ρωμιά. Σου παίρνω λες τη ζωή σου; Σου αφήνω την περφάνεια σου.

Δε θα σέ ιδει ο εχτρός καμπουριασμένη. Το ξέρω. Θα πεις: “Είμαι πέρφανη για το γιο μου, – κάλλιο μια φούχτα τιμημένη στάχτη παρά γονατισμένος ο λεβέντης μου”.

Έτσι. Γεια σου, μάνα. 

Ο πατέρας θα με γνωρίσει στο νεκροτομείο απ’ τις χοντρές ελληνικές κοκάλες μου, όμοιες με τις δικές του, κι απ’ το σταυρό της πατρίδας πούχα φυλαχτάρι μες στις τρίχες του κόρφου μου. Μιλάω για μένα σα νάμαι ερωτευμένος με τα μένα, σα νάναι η Ρωμιοσύνη ερωτευμένη με τα μένα. Συχωράτε με.

Εσείς μου το δώσατε τούτο το δικαίωμα. Ευχαριστώ.

Εσείς, κ’ η αγάπη μας, κι ο θάνατός μου. Το ξέρω, ως και κείνος που πήρε τα 5.000 αργύρια θα πιει κάποιο βραδάκι ένα ποτήρι στην υγειά μου σε μια ταβέρνα της Πάφος και θ’ απογείρει να κλάψει μέσα στο ποτήρι του,

Γιατί ήμουνα φίλος καλός 

κ’ ίσως να γίνει φίλος μας κι αυτός μια μέρα..." 

ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΙΣ – ΑΥΤΟΔΙΑΘΕΣΙΣ – ΕΝΩΣΙΣ 

Άλκιμος Νεολαία Ελλήνων Κύπρου 

Α.Ν.Ε.Κ.

Ο Στρατηγός Γεώργιος Γρίβας Διγενής

Ο Γεώργιος Γρίβας Διγενής αποτελεί μαι από τις πιο σημαντικότερες, όσο και – για αρκετούς – αμφιλεγόμενες προσωπικότητες που ανέδειξε η σύγχρονη ελληνική ιστορία.  Ο Γεώργιος Γρίβας έλαβε μέρος και διακρίθηκε σε όλους τους αγώνες του ‘Εθνους, απο τη Μικρασιατική Εκστρατεία (1940-1941) στο ‘Επος της Βορείου Ηπείρου (1940-1041) και από την Εθνική Αντίσταση κατά της γερμανικής κατοχής (1941-1944) έως την απόκρουση της κομμουνιστικής προσπάθειας για μετατροπή της Ελλάδας σε Λαική Δημοκρατία (1944).  Η κορυφαία, όμως εθνική συνεισφορά του ήταν η οργάνωση και η διεξαγωγή του επικού Αγώνα της ΕΟΚΑ (1955-1959), που οδήγησε όχι στην ένωση της Κύπρου με την υπόλοιπη Ελλάδα, όπως ο Γρίβας και ο κυπριακός Ελληνισμός διαικαώς επιθυμούσαν, αλλά σε μια ελλειμματική και κηδεμονευόμενη ανεξαρτησία της νήσου.

Η προσφορά του στις μεγάλες εθνικές εξορμήσεις του 20^ου αιώνα, κατοχυρώθηκε ιστορικά, παρότι μέχρι σήμερα καταβάλλεται προσπάθεια, από συγκεκριμένους ιδεολογικούς κύκλους, η προσφορά αυτή να μειωθεί ή και να ακυρωθεί.  Η εμπλοκήσε ολοκληρωτική σύγκρουση δύο ιδεολογιών, της αστικής-εθνικής και της κομμουνιστικής-διεθνιστικής, σε περιόδους έντονων πολιτικών παθών, όπου ολόκληρος ο Ελληνισμός ήταν βαθιά διχασμένος, ήταν λογικό να του χαρίσει δάφνες, αλλά και πολλή λάσπη.  Για αυτό ακριβώς τον λόγο, η μεταπολεμική ανάμειξη του Γεώργιου Γρίβα σε μείζονα γεγονότα με πολιτική χροιά, του προσέφερε φανατικούς φίλους και ακόμη φανατικότερους εχθρούς.

Ο Γεώργιος Γρίβας, αγαπήθηκε και μισήθηκε όσο λίγοι.  Δοξάστηκε, αλλά και κατηγορήθηκε όσο λίγοι.  Αυτο όμως που δεν μποορεί να του αμφισβητήσει κανένας, είναι ότι αγωνίστηκε όσο ελάχιστοι, για να φτάσει η Ελλάδα στα σημερινά της σύνορα.  Από μικρό παιδάκι, μεγαλώνοντας σε ένα άκρως εθνικό περιβάλλλον, στο χωριό του κοντά στην Αμμόχωστο, γαλουχήθηκε με τα νάματα του Ελληνισμού.  Κάτι απόλυτα φυσιολογικό και συμβατό προς κάθε κυπριακή οικογένεια εκείνης της εποχής, όταν η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων του νησιού ήταν φανατικά προσηλωμένη στην ελληνική Ιδέα, στο ιδανικό της ‘Ενωσης.  Απαρέγκλιτο στόχο της ζωής του, έθεσε το παραπάνω ιδανικό.  Αυτό της εθνικής αποκατάστασης της ιδιαίτερης πατρίδας του, Κύπρου, αποκατάσταση του περνούσε μέσα απο μία και μόνη οδό: Την ένταξη της μεγαλονήσου στον εθνικό κορμό.  Σε αυτό το ιδανικό, στην εκπλήρωση αυτού του στόχου, αφιέρωσε ολόκληρη τη ζωή του ο Γεώργιος Γρίβας.

Ορμώμενος από το παραπάνω ιδανικό αγωνίστηκε σε όλα σχεδόν τα μέτωπα, σε όλες τις εξορμήσεις του ‘Εθνους, από την Μικρα Ασία μέχρι την Κύπρο, απο το 1919 έως το 1973.  Και αν σε πολιτικό σίγουρα η στρατιωτική του αξία παρμένη αναλλοίωτη και πέρα από κάθε μομφή και κατηγορία.  Κορυφαίοι ηγέτες του 20^ου αιώνα, θανάσιμοι αντίπαλοι του όπως Βρεατανοί αξιωματικοί και πολιτικοί, η ίδια η Βουλή των Ελλήνων που τον ανακήρυξε «’Αξιον της Πατρίδος», πιστοποίησαν καθένας με τον τρόπο του ότι ο στρατηγός Γεώργιος Γρίβας, αυτός που πέρασε στον κυπριακό θρύλο ως «Διγενής», υπήρξε ανεκτίμητο στρατιωτικό κεφάλαιο για την πατρίδα.  Μια πατρίδα που, όπως προκύπτει από τα κατά καιρούς γραφόμενα του, κυρίως όμως από τα πεπραγμένα του, την αγάπησε παράφορα.  Αφιερώνοντας της ολόκληρη τη ζωή του.  Μια ζωή στερημένη, αφάνταστα λιτή, γεμάτη κακουχίες αλλά και ένδοξους αγώνες.  Και αυτό το τελευταίο είναι που μένει, όπως αποτυπώθηκε στο ταραγμένο ιστορικό πλου του έθνους μας, τα τελευταία 100 χρόνια:  Ο στρατηγός Γεώργιος Γρίβας-Διγενής, προσέφερε τα μέγιστα στο μεγάλωμα της πατρίδας μας, όσο και ειδικότερ στην υπόθεση της ελευθερίας της ιδιαίτερης πατρίδας του, της Κύπρου.