14 Αυγούστου 1974: Αττίλας 2

38 χρόνια μετράμε φέτος από την β’ εισβολή του Αττίλα στην Κύπρο. Μετά την 20ή Ιουλίου που ήταν η α’ φάση της εισβολής, οι Τούρκοι στις 14 Αυγούστου επιχείρησαν να καταλάβουν την Αμμόχωστο, την Καρπασία και το μεγαλύτερο μέρος της Μόρφου και της Μεσαριάς, δυστυχώς με επιτυχία. Τα κατέλαβαν μέσα στο ελάχιστο χρονικό διάστημα των δυο ημερών. Φυσικά όχι γιατί δεν υπήρχαν τα μέσα για αντίσταση, αλλά γιατί κάποιοι υποκλίθηκαν και συμφώνησαν με την Τουρκία για την παράδοση της Κύπρου στα χέρια του εχθρού. Οι προδοτικές διαταγές έκαναν την Τουρκία να εφαρμόσει τα σχέδιά της όπως ακριβώς ήθελε η ίδια.

Οι απώλειες πολλές. Σκοτώθηκαν 2.000 Έλληνες της Κύπρου, 1.600 αγνοούμενοι και 200.000 πρόσφυγες έπρεπε να αναζητήσουν νέα γη και χώματα για να τους σκεπάσουν. Μεγάλοι αριθμοί για την μικρή μας Κύπρο…

Η βάρβαρη εισβολή δεν μένει μόνο στα λόγια... Θα δούμε ανθρώπους να μην είναι καλά στα λογικά τους γιατί τους σκότωσαν την μάνα τους μπροστά στα μάτια τους. Θα δούμε ανθρώπους να έχουν απελπιστεί, άλλους να σκύβουν το κεφάλι, άλλους να ξεχνούν και να διαφεύγουν στις εύκολες λύσεις. Επίσης, θα δούμε ανθρώπους που έχουν κουραστεί από τις πιέσεις των πολιτικάντηδων όμως δεν παύουν να τους προσκυνούν.

Ο κόσμος στην Κύπρο δεν σκέφτεται σωστά, ούτε και όπως θα έπρεπε. Απουσιάζει τόσο από το μυαλό της προηγούμενης γενιάς όσο και της νεολαίας η λέξη ευθύνη, η λέξη λογική, η λέξη ελευθερία. Πως γίνεται να προτείνουν Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία παρά απελευθέρωση και εσύ να το δέχεσαι; Πώς δέχεσαι να σε εκβιάζουν με ψευδοδιλλήματα «ομοσπονδία ή διχοτόμηση» και να μην σε νοιάζει που αυτό, ουσιαστικά, σημαίνει «διχοτόμηση ή διχοτόμηση»; Οι «εύκολες» και «εφικτές» λύσεις δεν είχαν ποτέ αίσιο τέλος για την Κύπρο μας…

Εμείς ζητούμε απελευθέρωση και δικαιοσύνη. Τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο. Ακολουθούμε πιστά την παρακαταθήκη που μας άφησε ο Ισαάκ και ο Σολωμού, ο Μάτσης, ο Αυξεντίου και ο Παλληκαρίδης. Δεν μπορούμε και δεν αρμόζει σε Έλληνες να ζητιανεύουμε για τη λευτεριά μας. Θα αγωνιστούμε με κάθε τρόπο και ας χάσουμε! Τουλάχιστον όλοι θα ξέρουν πως την μάχη την δώσαμε και το χρέος μας το πράξαμε.

Μιλάμε σε εσένα γνήσιε Έλληνα που δεν έχεις ξεχάσει τι θα πει κατοχή και σε καλούμε να αγωνιστείς με τη φωνή όλων αυτών που δεν ξέχασαν. Οφείλουμε να ρίξουμε λίγο φως στα μάτια αυτών που δεν βλέπουν και δεν καταλαβαίνουν. Η Κύπρος δεν πρέπει να ξεπουληθεί… Οι συμβιβασμοί δεν είναι λύση. Η λύση είναι να διεκδικήσουμε αυτά που μας ανήκουν. Δεν θέλουμε χρήματα, όμως, θέλουμε τα σπίτια μας, τα χώματά μας, τη γης μας. Ο Αττίλας 3 έρχεται και είναι η ομοσπονδία! Ας του πούμε ΟΧΙ αν δεν θέλουμε να λέμε στα παιδιά μας πως «κάποτε υπήρχε η Κύπρος, ένα μικρό νησί που βιάστηκε και μαρτύρησε και εδώ και χρόνια έχει τουρκέψει γιατί το προδώσαμε»…

Α.Ν.Ε.Κ

Άλκιμος Νεολαία Ελλήνων Κύπρου

Ο Ισαάκ και ο Σολωμού μες τις καρδιές μας ζούνε...

16 χρόνια μετά από την θυσία του Τάσου Ισαάκ και του Σολάκι Σολωμού, ακόμα περιμένουμε για κάποια διακαίωση για τα παλλικάρια μας. Ακόμα οι γονείς τους περιμένουν να γυρίσουν στα σπίτια τους, μα ακόμη να εμφανιστούν. Ο Ισαάκ και ο Σολωμού έγιναν αθάνατοι βρήκαν το σπίτι τους στο πεδίο της μάχης, στις διαδηλώσεις των τόσων εποχών για λευτεριά και διακαίωση. Είναι καθημερινά στον αγώνα που δίνουμε! Γιατί επέλεξαν τον σωστό το δρόμο, στο δρόμο που πρέπει να τραβά κάθε Έλληνας!

Στις 2 αυγούστου ξεκινά πορεία από το Βερολίνο με προορισμό την Κερύνεια! Η πορεία ξεκινά με περίπου 250 μοτοσυκλετιστές. Στις 11 αυγούστου η πορεία έφτασε στην Δερύνεια όπου και θα περνούσαν στην κατεχόμενη γη μας για να παν στην Κερύνεια. Αυτή η φράση <<να περάσουν στην κατεχόμενη γη μας>> φόβιζε τους πάντες, καθώς η τουρκία δεν θα άφηνε τόσο απλά να περάσουν. Ο πρόεδρος της δημοκρατίας κάλεσε τον επικεφαλή τον μοτοσυκλετιστόν για να τον πείσει να ακυρωθεί η πορεία. Τελικά ακυρώθικε η πορεία. Ο κόσμος δεν το ήθελε αυτό. Αμέσως υπήρξε η αντίδραση και οι μοτοσυκλέτες πήραν τον δρόμο για την Δερύνεια. Απέναντι τους περίμεναν γκρίζοι λύκοι. Δεν δήλιασαν έδωσαν την δική τους μάχη με τα χέρια και της πέτρες. Ο Τάσος Ισαάκ καθώς προσπαθούσε να βοηθίσει ένα συναγωστή του που πιάστηκε στα συρματομπλέγματα έπεσε στα χέρια των τούρκων. Ακολούθως πέθανε με τον πιο απάνθρωπο τρόπο. Τον σκότωσαν χτυπόντας τον σε όλο του το σώμα με σίδερα και ξίλα. Το νεαρό παλλικάρι πότισε με το αίμα του την γη που διξά για λευτεριά. Η κηδεία του τελέστικε στις 14 αυγούστου.

Μετά από την κηδεία του Τάσου Ισαάκ όλοι γνώριζαν όλοι ότι θα ακουλουθούσε πορεία προς τον τόπο τον δολοφόνησαν. Υπήρξε κατάθεση στεφάνων. Μα εκεί πίσω μαζί με όλους τους διαδηλωτές κάποιου έβραζε για τα καλά το αίμα του. Ήταν ο ξάδερφος του Τάσου, ο Σολάκις Σολωμού. Ήταν αποφασισμένος γι’ αυτό που έκανε και ήξερε τι έκανε. Άναξε ένα τσιγάρο και αμέσως βρέθηκε στον ιστό. Τίποτα δεν τον σταμάτησε παρά μόνο εκείνες η σφαίρες... στο λαιμό, στο στόμα και στο σχομάχι. Δεν φοβήθικε τους οπλισμένους τουρκαλάδες, δεν τρόμαξε με την βαρβαρότητα που σκότωσαν τον ξαδελφό του. Ήταν εκεί με ψυχή Έλληνα. Διάλεξε και αυτός τον σωστό δρόμο, πήγε και αυτός μαζί με τον Τάσο να στην αθανασία. Πότισαν με το αίμα του το δέντρο της λευτεριάς.

Ήταν τρελός κι αυτοί χαράμισαν μια σφαίρα,

γιατί οι δειλοί πάντα τους άοπλους χτυπούν.

Μα, αυτός αθάνατος γυρίζει στον αγέρα

κι αυτοί οι αθάνατοι δεν φεύγουν, πάντα ζουν!.. 

Πέρασαν τόσα χρόνια... αρκετά κουραστήκαμε να γράφουμε και να μετρούμε πόσα χρονιά μετρούν. Ζητούμε διακαίωση και απελευθέρωση. Σχεδόν 40 χρόνια και σχεδόν 20 χρόνια είναι καιρός για θυσίες. Όχι από την δουλειά ή από το σχολείο μας για να βγούμε στο δρόμο αλλά θυσίες με αίμαι. Μόνο τότε θα γίνει κάτι. Μόνο τότε θα ταραχτούν τα νερά όπως τότε. Πρέπει να πιστέψουμε στους εαυτούς μας, να πατίσουμε γερά στην γη μας και να σηκωθούμε, να αντικρίσουμε το Πενταδάκτυλο που μας περιμένει. Ας μην τον κάνουμε να περιμένει άλλο! Ας διακαιώσουμε εμείς τον Τάσο και τον Σολάκι μέσα από δυναμικές πορείες και με το να πάρουν πίσω την γη μας. Ας ολοκληρώσουμε εμείς την πορεία που δεν έφτασε ποτέ στον προορισμό της.

Λογαριάσατε λάθος με το νου σας εμπόροι

δε μτριέται πατρίδα λευτεριά με τον πήχη

κι αν μικρός είναι ο τόπος και το θέλει και μπορεί

τον ασήκωτο βράχο να τον φάει με το νύχι

Τούτη η δίψα δε σβήνει τούτη η μάχη δε παύει

χίλια χρόνια αν περάσουν δεν πεθαίνουμε σκλάβοι!.. 

Ακόμη μια φορά θα τους φέρουμε στην μνήμη μας. Μα δεν αρκεί αυτό! Αγώνας αδέλφια αγώνας χρειάζεται! ψιλά τα λάβαρα του αγώνα.

Οι μαθητές πρωτοστάτες στους αγώνες της Ελευθερίας

 Για να μην πάω πολύ πίσω στο χρόνο, στρέφω απλά την μνήμη μου λίγα χρόνια πίσω όταν o αποικιοκρατικός σκοταδισμός στον τόπο μας επεδίωκε αφελληνισμό του λαού και προσπαθούσε να καλλιεργήσει την λεγομένη «κυπριακή» συνείδηση. Οι τύραννοι προσπάθησαν με διάφορους τρόπους και μέσα απ’ τα σχολεία να υλοποιήσουν τους στόχους τους, με τον περιορισμό του μαθήματος της ιστορίας, την απαγόρευση εθνικών συμβόλων, των εορτασμό εθνικών επαιτειών κ.τ.λ. Βλέπουμε όμως ότι όχι μόνο δεν κατάφεραν να πετύχουν τους άνομους σκοπούς τους, αλλά λίγα χρόνια μετά από αυτούς τους περιορισμούς ξέσπασε η κυπριακή επανάσταση με πρωτοστάτες τους νέους. Οι μαθητικές διαδηλώσεις (λαμπρό παράδειγμα η μάχη της Σεβερείου Βιβλιοθήκης που επί δύο μέρες συγκλόνιζε τον κόσμο), οι διάφορες ενέργειες των μαθητών μέσα από οργανώσεις(ΑΝΕ), όπως η ρίψη φυλλαδίων και προκηρύξεων, η παθητική αντίσταση αλλά και η συμμετοχή στο αντάρτικο μαρτυρούν την μαχητικότητα της ελληνικής νεότητας του τόπου. Για να δικαιολογήσουμε όμως το φιλελεύθερο φρόνημα των παιδιών πρέπει να ανατρέξουμε στους παράγοντες που ώθησαν τους νέους να λάβουν ενεργό δράση στους αγώνες του τόπου. Η ελληνική παιδεία της οποίας ήταν μέτοχοι, το πνεύμα επαγρύπνησης - ενδιαφέροντος που είχαν για την τύχη του νησιού, το *φιλότιμο των παιδιών και γενικότερα η πνευματική τους καλλιέργεια συνέβαλαν καταλυτικά στην επιτυχία των αγώνων τους, έστω κι αν το «ποθούμενον» δεν επήλθε για να τους δικαιώσει.

Αν ενδιατρίψουμε στην ιστορία μας, αν γνωρίσουμε - την άγνωστη στους πλείστους - παράδοσή μας, αν ασκήσουμε καλόβουλη και θετική κριτική στις παρελθούσες πράξεις και ενέργειες μας , αν είμαστε έντιμοι, ανιδιοτελείς και ειλικρινείς, τότε θα ανακαλύψουμε ότι ο τόπος γεννά ήρωες, γεννά μάρτυρες, γεννά ηγέτες οι οποίοι ύψωσαν τούτο τον τόπο και έδωσαν την ανάσταση στην πατρίδα μας και στη φυλή μας. Ας ανοίξουμε το δρόμο στην αληθινή παιδεία, να φτιάξουμε πρώτα ελεύθερους ανθρώπους κι αν έχουμε ελεύθερους ανθρώπους, τότε θα αποκτήσεις ελεύθερη πατρίδα. Αν έχεις δούλους ανθρώπους, και η ελεύθερη πατρίδα θα γίνει δούλη. Αυτό είναι το μήνυμα της Ρωμιοσύνης, του πόνου και της αγάπης για την ημικατεχόμενη σήμερα πατρίδα μας, αλλά και για τον ευρύ ελληνικό χώρο.

*Αξίζει να αναφέρουμε ότι η λέξη φιλότιμο και λεβεντιά υπάρχουν μόνο στην ελληνική γλώσσα και κατά την γνώμη μου όχι τυχαία…

Ευαγόρας